CRIME AGAINST DALITS & WOMENS IN INDIA, STATUS OF REFUGEES CAMP IN TAMILNADU

Crimes against Dalits in India

Every 18 minutes:
A crime is committed against a Dalit
Every day:
* 3 Dalit women are raped
* 2 Dalits are murdered & 2 Dalits Houses are burnt in India
* 11 Dalits are beaten
Every week:
* 13 Dalits are murdered
* 5 Dalits home or possessions are burnt
* 6 Dalits are kidnapped or abducted
Social and Economic condition of Dalits:
* 37 percent of Dalits living below poverty in India
* More than half (54%) of their children are undernourished in India
* 83 per 1000 live birth children born in Dalit community are probability of dying before the first birthday
* 45 percent of Dalits do not know read and write in India
* Dalits women burden double discrimination (gender and caste) in India
* Only 27 percent of Dalits women give institutional deliveries in India
* About one third of Dalit households do not have basic facilities
* Public health workers refused to visit Dalit homes in 33% of villages
* Dalits were prevented from entering police station in 27.6% of villages
* Dalit children had to sit separately while eating in 37.8% of Govt. schools
* Dalits didn’t get mail delivered to their homes in 23.5% of villages
* Dalits were denied access to water sources in 48.4% of villages because of segregation & untouchabilty practices
* Half of India’s Dalit children are undernourished, 21% are severely underweight & 12% DIE before their 5th birthday
* Literacy rates for Dalit women are as low as 37.8% In Rural India
Status of Prevention of Atrocities Act:
* The conviction rate under SC/ST Prevention of Atrocities Act is 15.71% and pendency is as high as 85.37%. This when the Act has strict provisions aimed as a deterrent. By contrast, conviction rate under IPC is over 40%
On actual crime committed against Dalits
“Even the reports prepared by the Ministry of Social Justice and Empowerment and placed before Parliament contain merely factual information received from States about registration and disposal of cases; various administrative arrangements made for the function of the Act and funds spent, without any meaningful analysis of the performance of the States which could form the basis for making corrective interventions.” “Under-reporting of Atrocities Act cases is a very common phenomenon and therefore the decline in the number of registered  cases does not provide a true picture of the incidence of atrocities.”
“A large number of cases which deserve to be registered under Protection of Civil Rights Act or the SCs & STs (Prevention of Atrocities) Act are not actually registered under these Acts, either due to ignorance of law or under pressure from the interested parties. Investigations in even those limited number of cases is often earned out in a slipshod manner and with considerable delay.”
Source: National Human Rights Commission Report on the Prevention and Atrocities against Scheduled Castes
http://www.nhrc.nic.in/Publications/reportKBSaxena.pdf

Crime Against Women in India

• Andhra Pradesh reported 13.3% of total such cases in the country (24,738 out of
1,85,312). Tripura reported the highest crime rate (30.7) closely followed by
Andhra Pradesh (30.3) as compared to the National average rate of 16.3.
• The proportion of IPC crimes committed against women towards total IPC crimes
has increased during last 5 years from 7.6% in 2003 to 8.8% during 2007.
• Madhya Pradesh has reported the highest number of Rape cases (3,010)
accounting for 14.5% of total such cases reported in the country.
• Andhra Pradesh has reported 30.3% (3,316) of Sexual Harassment cases
followed by Uttar Pradesh 26.3% (2,882).
• Only Bihar (56) and West Bengal (5) have reported cases of Importation of Girls.
• Tamil Nadu reported 33.6% of cases under Immoral Traffic (Prevention) Act
(1,199 out of 3,568).
• Indecent Representation of Women (Prohibition) Act cases decreased by 23.2%
(from 1,562 in 2006 to 1,200 in 2007).
• Andhra Pradesh with 1,005 cases has accounted for 83.8% of cases under
Indecent Representation of Women (Prohibition) Act at the National level.
• No case under Sati Prevention Act was reported across the country during the
year 2007.
• Incest Rape cases decreased by 6.0% in 2007 over 2006 (from 431 in 2006 to
405 in 2007).
• West Bengal reported 28.1% of total Incest Rape cases (114 out of 405).
• Offenders were known to the victims in 92.5% of Rape cases (19,188 out of
20,737).
• Among 35 mega cities, Delhi city reported 29.5% (524 out of 1,775) of total Rape
cases,  31.8% cases (1,021 out of 3,207) of Kidnapping & Abduction of Women,
15.6% cases (111 out of 711) of Dowry Deaths, 14.2% cases (1,711 out of
12,031) of Cruelty by Husband and Relatives and 21.5% cases (744 out of 3,463)
of Molestation.
• 49.9% conviction was reported in the country in Sexual Harassment cases
(3,708 convictions out of 7,436 cases in which trial were completed).
Source: National Crime Reports Bureau 2007 Report 

Srilankan Refugees in India:

During the course of Sri Lanka’s conflict, hundreds of thousands of people fled the country in search of international protection. According to UNHCR’s most recent statistics as of mid-2010, there are 146,000 registered Sri Lankan refugees in 64 countries, with a majority – some 69,000 in 112 refugee camps and another 32,000 living outside camps in Tamil Nadu, India.

The other main countries with Sri Lankan refugees are France, Canada, Germany, UK, Switzerland, Malaysia, Australia, the United States and Italy.

Since the end of the Sri Lanka conflict, an increasing number of Sri Lankan refugees are returning home, both spontaneously and with the help of UNHCR. The agency has also received many requests Sri Lankan refugees, mainly in India and Malaysia, for help to return.

As of April 2011, some 3,312 Sri Lankan refugees had returned to the country with the help of UNHCR.

Country Report on the Refugee situation

in India

1. INTRODUCTION Though India has not ratified the 1951 United Nations (UN) and 1967 Protocol Relating to the Status of Refugees, it provides shelter to over 300,000 refugees from neighboring countries. There are over 50,000 Jumma refugees from the Chittagong Hill Tracts of Bangladesh sheltered in Tripura State of India, over 70,000 Sri Lankan Tamil refugees living in Indian State of Tamilnadu and about 121,143 Tibetan refugees. They are under the protection of the Government of India. Besides the Sri Lankan, Jumma and the Tibetan refugees, the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR) provides protection to 22,000 refugees consisting of the Afghans, Iranians, Somalis, Burmese, Sudanese refugees reside in Delhi. In 1994, India was elected to the Executive Committee of the UNHCR without ratifying the 1951 United Nations (UN) and 1967 Protocol Relating to the Status of Refugees. South Asia Human Rights Documentation Centre hopes that Government of India would feel encouraged to ratify the Convention and the Protocol. The non-ratification of the 1951 Convention and 1967 Protocol by the Government of India has reduced the status of fleeing humanities to political arbitrariness. The grant of "refugees status" is discretion of the political authorities. There is no legal framework under Indian constitution to determine the status of refugees and the Government of India has dealt with the refugees on adhoc basis. This led to the use of refugees as pawns in regional geo-politics. Repatriation has always taken place wihout ascertaining the voluntary character by interviewing individual refugees. The UNHCR and other international agencies were denied access as repatriation always took place after bilateral discussions. Bilateral discussion always involve certain amount of geo-political and economic interest and suspicions between India and the country of origin of the refugees. In the process, refugees have become victims of gross human rights violations. A cursory scrutiny of the conditions of refugees makes it crystal clear. 2. JUMMA REFUGEES FROM CHITTAGONG HILL TRACTS, BANGLADESH Over 55,000 Jumma refugees from the Chittagong Hill Tracts of Bangladesh fled to the Tripura State of India after a series of massacres by the Bangladeshi security forces and illegal plainsmen settlers in 1986. The reoccurrence of more massacres brought more Jumma refugees in 1989 and 1992. The Government of India refused to register the Jumma refugee who fled after the Logang massacre of 10 April 1992, hence denying refugee status to the fleeing refugees. Several rounds of discussions were held between the Government of India and Bangladesh to repatriate the Jumma refugees. The refugee leaders put forward a set of demands including the political solution of the Chittagong Hill Tracts problem and involvement of the United Nations High Commissioner for Refugees in the repatriation process to ensure physical safety and security of the returnees. The Jumma refugees were put under pressure to agree with the repatriation. The scale of rations has been reduced and the refugees have been provided with only rice and salt since October 1992 as a part of Government of India's "Non-violent" pressure upon the helpless Jumma refugees. Medical, sanitation and educational facilities remain non-existent since October 1992. In 1994, the Government of India initiated a repatriation process reluctantly agreed by the Jumma refugee leadership under "subtle duress" of the Tripura Governor Mr Romesh Bhandari. The repatriation is a follow up of the understanding reached between Indian Prime Minister PV Narashima Rao and his Bangladeshi counterpart Begum Khaleda Zia when the latter visited New Delhi in May 1992. Subsequent to the visit of the Bangladeshi Prime Minister in May 1992, Communications Minister Col(Retd) Oli Ahmed visited New Delhi and the Jumma refugee camps in Tripura in July 1993 to begin the repatriation process. The CHT Jumma Refugees Welfare Association submitted a 13 Point Charter of Demands to Col Oli Ahmed for repatriation. An estimated 1,846 individual Jumma refugees were reluctantly made to agree to return in the first phase of repatriation in February 1994. The 13 Point Charter of Demands of the Jumma refugees were set aside and Bangladesh Government provided a 16 Point Rehabilitation Package to convince the refugees. The United Nations High Commissioner for Refugees and other international agencies were not provided access to monitor the repatriation process. The Jumma refugee leadership were pressurized by Governor of Tripura Mr Romesh Bhandari to agree with the first phase of repatriation on an experimentation basis to test the level of normalcy prevailing in the Chittagong Hill Tracts. South Asia Human Rights Documentation Centre(SAHRDC) visited the Jumma refugee camps from 5 to 7 February 1994 (please refer "No Secure Refuge", SAHRDC/7413/1/94). SAHRDC has found that the Jumma refugees were being repatriated "under duress" and the voluntary nature of the individual refugees has not been verified. SAHRDC filed a complaint with the National Human Rights Commission (NHRC) of India on 10 March 1994. The NHRC has asked the Union Home Secretary and Foreign Secretary of the Government of India and State Government of Tripura to submit their responses. The Foreign Ministry and Tripura has submitted their replies and the hearing is scheduled to take place on 8 May 1995. In the meanwhile, a team of 11 members of the CHTs Jumma Refugee Welfare Association visited the Chittagong Hill Tracts from 25 to 29 April 1994 to check the rehabilitation of the returnee Jumma refugees. "The Association found a number of anomalies and 16 Point package offer were not duly implemented as per the commitments of the Government." The Jumma refugee leaders in its report published on 13 May 1994 on their visit to the Chittagong Hill Tracts demanded that the UNHCR be involved in the further repatriation of the Jumma refugees. A second batch of 3,323 individual Jumma refugees were again repatriated under duress in July 1994. This followed the visit of Tripura Governor Mr Romesh Bhandari to Bangladesh from 17 to 21 April 1994. The repatriation has been stopped since then. Several rounds of bilateral discussion took place between the Government of India, Government of Bangladesh and the Jumma refugees. Bangladesh Communications Minister Col (Retd) Oli Ahmed visited the Jumma refugee camps on 1 February 1995. However, the deadlock continues over the non-implementation of 16 Point Package to rehabilitate the returnee Jumma refugees. A 15 member team of the CHTs Jumma Refugees Welfare Association visited the returnee Jumma refugees on 14 and 15 March 1995. The refugee leaders in its report on the visit has cited 103 families of the returnee Jumma refugees who were not given back the land. Moreover the refugee leaders alleged of infringement of general amnesty offered to the refugees. Mr Kaladan Chakma, S/o-Mr Dibakar Chakma of Kukichara Mukh, under Khagrachari district has been arrested on charge of a false case of 1989 when he was a refugee in Tripura. Mr Kaladan Chakma has been demanding his land and homesteads occupied by the army campy at Kukichara. Besides the rehabilitation of the returnee Jumma refugees, the refugee leaders demanded involvement of the UNHCR in the process of repatriation of the repatriation and rehabilitation of the Jumma refugees. 3. SRI LANKAN TAMIL REFUGEES In the past few years, with the heightening hawkish stance of both the Sri Lankan Government and the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE), the plight of the Sri Lankan Tamil has considerably worsened. As a result, many Sri Lankan Tamils, fearing for their lives, have taken refuge in the Indian state of Tamil Nadu. Currently, the Indian Government reports that there are about 1,60,000 Sri Lankan Tamil refugees in India of which about 76,000 live in refugee camps in Tamil Nadu and about 30,000 live outside these camps in cities and towns across Tamil Nadu. Other non-governmental sources believe that there are actually closer to 100,000 refugees outside the camp. Sadly, the plight of Sri Lankan Tamils has not improved in India. For many refugees, the conditions in the Tamil Nadu camps are worse. Essentially, the Indian Government has been and continues to violate key human rights of the refugees. The Sri Lankan Tamil refugees have been stripped of such basic human rights as the freedom to leave the campsites, proper medical assistance, and perhaps most importantly, non-refoulement. The National Human Rights Commission directed the Tamilnadu Government on 26 October 1994 to provide immediate medical treatment to the Sri Lankan Tamil refugees located at the camp in Vellor and conduct periodic medical check up of these peoples. The follows the Commission's investigation on a complaint of denial of medical treatment to the refugees. Earlier in March of 1992, the Indian Government passed an order to "persuade and advise Sri Lankan Tamil refugees to repatriate." By May of 1993, the Indian Government had placed considerable restrictions on Sri Lankan Tamil refugees and on their campsite operations and privileges. As a result, the conditions of the camps have become nearly unbearable. Throughout 1993, many refugees allegedly repatriated voluntarily. The key issue is the degree of this alleged voluntariness. The reason why the decision of the refugees who opted to return cannot be termed as purely "voluntary" is that very many of them may have opted for repatriation due to the withdrawal of facilities that had been provided to them before the repatriation process commenced. The deprivations include: Stoppage of doles and rations after the 9 September 1993. Not providing proper educational facilities to refugee children. Not repairing huts and failing to maintain other facilities in camps. Restricting movements of refugees resulting in preventing refugees from going to work to supplement their meager dole to make ends meet. Arresting and locking up refugees in sub-jails designated as (special camps) without stating reasons or inquiry or trial. Not providing access to information necessary to enable refugees to make a voluntary decision. Failing to provide proper medical assistance. Prevention of assistance and services to the refugees in camps by Non-Governmental Organizations. Another key issue that must be considered in the Sri Lankan Tamil refugee situation is the availability of information. A major problem the refugees are faced with while determining whether to repatriate or not is that they are not presented with adequate information or are presented with misinformation concerning the conditions within Sri Lanka. Adequate mechanisms for the dissemination of accurate information on the situation within Sri Lanka are not in place within the camps. Additionally, the Tamil Nadu office of the United Nations High Commissioner of Refugees (UNHCR) has been frequently criticized for giving refugees the wrong impression about the status of the war and their ability to aid and protect the refugees once they reach Sri Lanka. It is important to note that the Indian Minister of State for Home Affairs, Mr P M Sayeed, in a letter to a Member of Parliament in April of 1994 states that many of the aforementioned deprivations have been rectified. Mr Sayeed writes of education, medical assistance, hut maintenance, and basic amenities that have been made available to all refugees. Many letters have been received by the Indo-Sri Lankan Friendship Society in June of 1994 from refugees in the Tamil Nadu camps that completely contradict Mr Sayeed's assertions. Essentially, the gross deprivations continue and the Indian Government chooses to deny it. Various cases have come to light which shows the attitude adopted by the Indian Government in dealing with the Sri Lankan Tamil refugees: In a Habeas Corpus Petition(No 1465 of 1993) filed by one K. Sarojini Sivalingam on behalf of her husband, Mr R R Sivalingam, it has been stated that her husband was confined in the Special Camp for Sri Lankans at Chengalpattu. The wife petitioned the Court to provide constant and intensive medical care and attention to Mr R R Sivalingam. The Court, vide its order dated 9.9.93, directed the Tamil Nadu State Government to admit him in the Government Hospital, Madras, for proper assessment and better management of his ailment (heart disease), based on the opinion of the Medical Board. Though the order was pronounced on 9.9.93, the Tamil Nadu State Government failed to implement the said order of the Court for nearly 10 days. It was only after a telegram was issued to the Tamil Nadu State Government that Mr Sivalingam was eventually admitted to the Government Central Hospital on 19.9.93. But, shockingly, he was brought hand-cuffed, with a chain initially to the Office of the Commissioner of Police and thereafter, to the Government General Hospital, Madras. But, even after admission, he was kept tied to the bed in the hospital, despite several protests on his part. Initially, he was in Ward 7 and later shifted to ward 3 where he was lodged. At the hospital, he was not allowed to communicate with outsiders and not allowed to write letters, even to his counsel. Whenever, he was taken to other wards or to the X-ray Department, or to the lab for certain tests, he was taken hand-cuffed and tied with a chain. His counsel was also told by the escort policemen to get a court order if they wanted to visit him. Moreover, he was not allowed to speak to his legal counsels in confidence and the police guards, including an official from the Special Branch insisted on hearing every word that was spoken. This was clearly illegal. The inhuman treatment meted out to Mr Sivalingam was contrary to the law laid down by the Supreme Court of India in various decisions apart from being violative of the order of the Madras High Court in M.C.M.P . No. 210 of 1993, wherein no such directions had been given to handcuff Mr Sivalingam or to chain him to the bed/hospital. Mr Sivalingam has held various high posts in Sri Lanka, including that of Director of Education in Colombo. He has not been accused of any criminal offence. The impugned order merely requires him to reside in the Special Camp and makes no mention of arrest or detention. The power to arrest and detain a foreigner under Sec.3(2) (9) of the Foreigner's Act is conferred only on the Central Government and the State Government was incompetent to do so. It has been a humiliating experience for Mr Sivalingam. Despite several protests and representations, the State Government failed to take off his handcuffs and chains. As he was not allowed to write any letters, he was unable to submit a representation in this regard. However, when his counsel visited him on 24 September 1993, at about 5.30 p.m, he forwarded a representation to the Commissioner of Police through him. When his counsel went to submit the representation to the Police Commissioner, he was not present; his Personal Assistant received the representation but refused to give any acknowledgement. In any case, several officials of the police establishment including the Assistant Commissioner (Intelligence) visited him and had seen him chained to the bed; he also complained to them; but no action was taken. It also had a deleterious effect on Mr Sivalingam's health. It is therefore proper that Mr Sivalingam should claim appropriate damages and compensation in respect of the illegal detention and all further illegal acts perpetrated upon him. The above is just a single instance of many more horrifying cases perpetrated by the Indian Government. The police, without giving any reasons for their arrest and detention in special camps, have arbitrarily and illegally acted in a manner by which the refugee protection given to these persons is withdrawn. Most of these persons are languishing in sub-jails for periods upto two years. In most cases, such detention was followed by the serving of orders under the Foreigner's Act without adherence to the principles of natural justice. This is against Indian and International Humanitarian norms and is a complete travesty of justice. That this should happen in a country like India which observes the Rule of Law and which adopts and follows international norms relating to treatment of refugees is heart-rending. 4. TIBETAN REFUGEES There are an estimated 121,143 Tibetan refugees, mostly sheltered in Dharamsala of Himachal Pradesh, Ladhak of Jammu and Kashmir and in Mysore in Karnataka. More than 25,000 Tibetan refugees have arrived since His Holiness Dalai Lama crossed the border with more than 85,000 followers in 1959. Individual Tibetan refugees continue to trickle in to escape from the Chinese oppression in Occupied Tibet. The Tibetan refugees are dependent on agriculture, handicrafts like carpet weaving, sweater selling and other tradings. The Tibetan Central Administration has been able to establish schools for the Tibetan children to preserve their culture. Primary health care centres have been established in every settlement camp and traditional Tibetan Medical clinic operate in many settlements with physicians trained by the Tibetan Medical and Astro Institute. However, in 1994, the Tibetan refugees were victims of xenophobia of local people in Arunachal Pradesh and Himachal Pradesh. 5. BHUTANESE REFUGEES Since the ethnic conflict between the ruling Drukpas of Bhutan and the ethnic Bhutanese of Nepali origin started in 1990, around 15,000 Bhutanese refugees of ethnic Nepali origin took shelter in Shiliguri and Jalpaiguri districts of West Bengal and Kokhrajhar district of Assam. If one is to go by categorization of over 86,000 Bhutanese refugees of ethnic Nepali origin in Nepal after bilateral discussions between Kathmandu and Thimpu, the Bhutanese refugees does not fall under any category. The Government of India does not recognize them as refugees and hence, provide no assistance. However, under the 1949 Indo-Bhutan Friendship Treaty, they are allowed to stay in India and can engage themselves in employment activities and other facilities. Nepal and Bhutan continue with bilateral discussions as an attempt to find an amicable solution of the problems. However, Bhutanese refugees in India does not figure in India. While they have been allowed to stay in India, there is no way these "Lhotshampas" could return to their country of origin. 6. ETHNIC BURMESE AND TRIBAL REFUGEES IN NORTH EAST INDIA A few hundred refugees belonging to the ethnic Nagas have sought shelter in Manipur and Mizoram in 1991 after the Burmese military started a crack down on the Naga and other insurgents on the side of Burma. They were not recognized as refugees by the Government of India but allowed to stay in India. A large number of ethnic Chin and other tribal refugees also sought refuge in Indian State of Mizoram to escape from repression by the Burmese military authorities. However, State Government of Mizoram has allegedly forcibly repatriated many Chin refugees living in the State in 1994. While it was not reported in the press, a senior official of the Mizoram State Government confirmed on animosity to a SAHRDC representative that a large number of the Chin refugees were forcibly repatriated by the State Government in 1994. 7. THE REFUGEES PROTECTED BY THE UNHCR, DELHI The United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), Delhi looks after around 22,000 refugees of various nationalities like the Afghans, Iranians, Somalis, Burmese and Sudanese. There are 22,015 Afghan refugees, 228 Iranian refugees, 349 Somali refugees, 257 Burmese refugees, 109 Sudanese refugees and 107 other refugees as of 28 February 1995 as recognized by the UNHCR. There have been allegations concerning the social welfare policy of the UNHCR in Delhi towards the refugees. South Asia Human Rights Documentation Centre (SAHRDC) have received numerous allegations about the arbitrariness of the UNHCR to cancel the refugee status and allowances. SAHRDC has done an study of on the conditions of the refugees protected by the UNHCR in Delhi. For details, please see SAHRDC report "The Status of Refugees under the Protection of the UNHCR in New Delhi", SAHRDC/01310/1/95 of 1 May 1995. 8. THE INTERNALLY DISPACED PERSONS IN INDIA The low intensity armed conflict in Jammu and Kashmir and inter-ethnic strife coupled with armed conflict in the North East India have resulted large internal displacement. While the internally displaced Kashmiri pandits received some assistance from the Government, no initiative has been undertaken to alleviate the conditions of the victims of "Naga-Kuki" ethnic conflict in Manipur State of India. Internally displaced Kashmiri Pandits An estimated 26,000 families numbering over of 200,000 Hindu Kashmiri Pandits have been internally displaced. There are many controversies surrounding the internally displaced Kashmiri pandits, be it their number or the reasons for their flight from Kashmir. While there is no doubt that the Kashmir Pandits were at the receiving end of the various armed opposition groups in Kashmir, it is alleged that a large number of the Kashmir pandits left the valley on the initiation and instigation of Mr Jagmohan, the then Governor of Jammu and Kashmir. Most of the internally displaced Kashmir Pandits live in Delhi and Jammu. Around 12,000 families have been provided shelter at Purkhu, Mutti, Mishriwala, Nagrotam Udhamput and Jammu city. The families were provided an allowance of Rs 1000/- per family till 1994. The Government has raised it to Rs 1500 for a family of four or more members. For a family having less than four person, allowance is given at the rate of Indian Rs 425. The internally displaced Kashimiri pandits allege that Government measure are not adequate. Malnutrition and lack of sanitation facilities have been reported. The Nagas and Kukis of Manipur Over 1,000 individuals have been killed since inter-ethnic strife between the Nagas and the Kukis started in mid 1992 in India's little Bosnia, Manipur. Thousands of houses and villages have been brunt down on both sides. Both the National Socialist Council of Nagaland and Kuki National Army, the two armed opposition groups have allegedly been involved in the killings. Though both the groups have denied their involvement, the role of the mercenaries and bigots can not be ruled out. The ethnic conflict resulted in large numbers of internal displaced person in the State. The killings continues at times subtle way of sabotaging in jungles. The analysts of the Naga-Kuki conflict invariably analyzed the ethnic conflict from a historical perspective holding the British colonial power responsible for the present hatred. The British settled the Kukis in the Naga inhabited areas in the 19th century to bring the Nagas under its control. There is no doubt that without such a sound historical basis the conflict can not be analyzed or it would not have swelled to such an extent. However, historical distortions notwithstanding the relevant question is why the conflict resurfaced almost after a century of peaceful co-existence. That is where one attempts to point the needle of suspicion. The Indian Central Government and its agencies have allegedly aiding, abetting and stocking the Naga-Kuki conflict. Indian press has extensively reported about the alleged help of the Indian intelligence agencies to the Kukis. And since the seeds of ethnic hatred have been shown, it has shown no respited. The State was President's rule in the whole 1994. Elections were held in the State Legislative Assembly but both the Central and State Governments are yet to show political will to end the ethnic conflict. The exact numbers of internally displaced persons in Manipur is unavailable. However, there is no doubt that the number of internally displaced person continue to rise with the continuing killings in a more subtle way and destruction of properties.  http://www.unhcr.org/cgi-bin/texis/vtx/page?page=49e4876d6 Status of Sri Lankan Tamil refugees in India, including information on identity documents, citizenship, movement, employment, property, education, government aid, camp conditions and repatriation (2008 - January 2010) [ZZZ103357.E] Research Directorate, Immigration and Refugee Board of Canada, Ottawa Sources indicate that there are approximately 100,000 Sri Lankan Tamil refugees living in India (US 21 Jan. 2008; USCRI 29 July 2009). The U.S. Committee for Refugees and Immigrants (USCRI) World Refugee Survey states that approximately 73,300 Sri Lankan Tamil refugees live in more than 100 camps in the state of Tamil Nadu, while another 26,300 live outside of the camps and are registered with the local police (29 July 2009). Status The USCRI Survey states that, in some instances, India grants Sri Lankans asylum under executive policies, "based on strategic, political and humanitarian grounds" (29 July 2009). The United States (US) Department of State Country Reports on Human Rights Practices for 2008 states that the government of India considers Sri Lankans living in settlements and camps to be refugees (25 Feb. 2009, Sec. 2d). According to USCRI, though India does not recognize the refugee status designations of the Office of the United Nations High Commissioner for Refugees (UNHCR), it "typically does not refoule them either"; UNHCR's refugee certificates do not protect refugees from detention for their illegal presence within India (29 July 2009). The USCRI Survey also indicates that Sri Lankans are not entitled residence permits, but that the government does issue Sri Lankans identity documents (29 July 2009). Identity Documents The information on identity documents for Sri Lankan Tamil refugees in the following paragraphs was obtained from 11 January 2010 correspondence with the Regional Director of Jesuit Refugee Service (JRS) South Asia. JRS is an international Catholic organization with a mandate to defend the rights of refugees and forcibly displaced people (n.d.). Sri Lankan refugees in Tamil Nadu are issued a family card that includes a family photo, names of the family members, their age, relationship, gender, date of arrival in India, location of arrival, education, as well as their address in Sri Lanka. Sri Lankan refugees also have individual identity cards that carry their name and address, which are useful when authorities verify identification outside of the camp. Additionally, some Sri Lankan refugees are able to obtain a driver's license, due to a shift in government policy (JRS 11 Jan. 2010). A December 2009 article in The Hindu reports that Sri Lankan refugees would be able to obtain driver's licenses if a designated camp authority approved it (25 Dec. 2009). The JRS Regional Director stated that within one month of a child's birth, Sri Lankan refugees can obtain a birth certificate at the local panchayat (government) office. Death certificates can also be obtained at the local panchayat office. A marriage certificate can be obtained from the authorized registrar and is essential in order for parents to obtain a Sri Lankan citizenship certificate for their child. This Sri Lankan citizenship certificate can be obtained from the Sri Lankan Embassy in Chennai, but not many children born in India to Sri Lankan parents have the citizenship certificate (JRS 11 Jan. 2010). The website of the Deputy High Commission in Chennai corroborates that the application for the citizenship certificate of a child born to Sri Lankan parents abroad requires the parents' marriage certificate (Sri Lanka n.d.). The website also indicates that the registration of the birth, which requires the birth certificate issued by the competent authority in the country of the birth of the child, should be made at the same time as the application for the citizenship certificate (ibid.). Lastly, the Regional Director of JRS South Asia indicated that Sri Lankan refugees can obtain a refugee certificate, which is needed to return to Sri Lanka; it is issued by the local administration through the revenue inspector of the camp in which the refugee has been living (11 Jan. 2010). The Hindu reports that refugee demands, communicated when officials visited Tamil Nadu camps in November 2009, include the issuance of identity documents for those who do not have them, as well as the need for "standardized refugee certificates" (3 Nov. 2009). Citizenship Sources indicate that the Chief Minister of Tamil Nadu requested that the central government of India give Sri Lankan refugees Indian citizenship (The Hindu 3 Nov. 2009; IANS 6 Oct. 2009). According to an October 2009 Indo-Asian News Service (IANS) article, a Tamil Nadu opposition leader denounced this request, asking "what the central government would do regarding similar claims for Indian citizenship by refugees from Bangladesh, Myanmar and Tibet if the Sri Lankan Tamils were given the concession" (6 Oct. 2009). A November 2009 article published by the South Asia Analysis Group (SAAG), authored by a retired senior professor of the Centre for South and Southeast Asian Studies at Madras University, similarly indicates that the Chief Minister's request for Sri Lankans to receive Indian citizenship would be a precedent for other refugee groups in India, including those from Tibet, Myanmar, Bangladesh and Afghanistan (SAAG 13 Nov. 2009). The retired senior professor further stated that the Chief Minister of Tamil Nadu subsequently changed this request for citizenship, instead asking that Sri Lankan refugees in India be considered permanent residents (ibid.). Further information on these requests could not be found among the sources consulted by the Research Directorate. Movement and Employment The USCRI Survey states that India's refugee policy fulfils the legal obligations outlined in the Foreigners Act and the 1948 Foreigners Order (29 July 2009). The Foreigners Act, 1946 states that "[t]he Central Government may by order make provision… for prohibiting, regulating or restricting the entry of foreigners into India or their departure therefrom or their presence or continued presence therein" (India 23 Nov. 1946, para. 3), including "requiring him to reside in a particular place" (ibid., 3 (2) (e) (i)), and "imposing any restrictions on his movements" (ibid., 3 (2) (e) (ii)). According to the "2008 Summary" in the USCRI Survey, "… Sri Lankan refugees in Tamil Nadu can move freely in the neighbourhoods of the camps, but are under police surveillance and must return for roll calls every evening" (29 July 2009). The Country Reports for 2008 indicates that Sri Lankan refugees have to return to their camps for periodic roll calls (US 25 Feb. 2009, Sec. 2d). A November 2009 article in The Hindu reports that roll call takes place every three days (4 Nov. 2009), whereas a December 2009 article in The Hindu reports that "the system of weekly attendance had been dispensed with and the refugees needed to come to camp just once a month" (25 Dec. 2009). The Regional Director of JRS South Asia indicated that Sri Lankan refugees in Tamil Nadu are denied freedom of movement, due to the ban on the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) (11 Jan. 2010). The USCRI Survey states that, in addition to Sri Lankan refugee camps, India has "administrative detention camps in Tamil Nadu for suspected Sri Lankan militants" (29 July 2009). The Survey also reports that in July 2009, 17 refugees were released from a detention camp, when Sri Lankan refugees went on a week-long hunger strike (USCRI 29 July 2009). The JRS South Asia Regional Director indicated that employment is affected by restrictions on movement (11 Jan. 2010). Similarly, The Hindu reports that restrictions on movement make it difficult for Sri Lankan refugees to work in other towns (4 Nov. 2009). The USCRI Survey states that Sri Lankans are permitted to work between 10 a.m. and 6 p.m.; many refugees reportedly work on the local railway, while others perform bricklaying and painting (29 July 2009). The Regional Director indicated that it is difficult to obtain permission from the authorities to work outside the camps; as a result, many choose to work within the camps as painters and construction workers (JRS 11 Jan. 2010). However, some refugees reportedly find work outside the camps by bribing officials (ibid.). Most women in the camps are not employed, according to the JRS Regional Director (ibid.). The garment district of Coimbatore offers some women low-wage employment, which can be done from home (ibid.). When officials visited camps in Tamil Nadu in November 2009, Sri Lankan refugees reportedly voiced their concern regarding the lack of job opportunities for women (The Hindu 3 Nov. 2009). The Regional Director also indicated that Sri Lankan refugees cannot work in government jobs, because these positions are reserved for Indian citizens (JRS 11 Jan. 2010). Property The USCRI Survey indicates that refugees cannot legally own land (29 July 2009). The JRS Regional Director stated that refugees have no right to own land, houses or vehicles, but that they can own cattle and purchase items for domestic use in order to sell them within the camps (11 Jan. 2010). According to USCRI, in June 2008, the Tamil Nadu government ordered the revenue department to record all property owned by Sri Lankan refugees, due to a failure to apply the law that prohibits refugees from owning property (29 July 2009). Education The USCRI Survey indicates that India's state and national governments pay for the education of recognized refugees; however, the primary and secondary schools in Sri Lankan camps are reportedly inadequate (29 July 2009). Sources indicate that Sri Lankan refugees can access the same educational facilities as Indian citizens (JRS 11 Jan. 2010; The Hindu 4 Nov. 2009). The Country Reports for 2008 indicates that Sri Lankan refugee children were generally enrolled in local schools (US 25 Feb. 2009, Sec. 2d). According to the JRS Regional Director, tertiary education is reportedly permitted in government colleges (which do not charge fees), only if there is a vacancy; as a result, in general, refugee students complete tertiary education in private colleges, for which there is no financial government support (11 Jan. 2010). The "2008 Summary" in the USCRI Survey states that there are five professional, government college seats reserved for Sri Lankan refugees each year (29 July 2009); however, the JRS Regional Director indicates that the seat reservations available to Sri Lankan refugees in medical, agricultural and engineering colleges have been cancelled (11 Jan. 2010). Government Aid The JRS Regional Director indicated that the Commissioner of the Rehabilitation Department, who is responsible for the refugee camps in Tamil Nadu, demonstrates concern for Sri Lankan refugees (11 Jan. 2010). Sources indicate that the government offers Sri Lankan refugees food subsidies and a monthly stipend (The Hindu 4 Nov. 2009; US 25 Feb. 2009). According to the Regional Director, the present government of Tamil Nadu has doubled the relief allotment for Sri Lankan refugees (JRS 11 Jan. 2010). Ration cards must be presented in order to receive rice, sugar, kerosene, money and other yearly entitlements (ibid.). The Regional Director stated that Sri Lankan refugees can also access free medical treatment in government-recognized hospitals (ibid.). The retired senior professor from Madras University also indicated that the government offers free medical treatment to Sri Lankan refugees (SAAG 13 Nov. 2009). Camp Conditions Though basic health and hygiene facilities are provided by government and non-governmental organizations (NGOs) in Sri Lankan refugee camps, the JRS Regional Director indicated that these are inadequate (ibid.). Country Reports for 2008 states that though the conditions in the camps are acceptable, the housing, water and hygiene facilities are of poor quality (US 25 Feb.2009). The retired senior professor from Madras University indicated that Sri Lankan refugees have communicated that there is a "scarcity of water, poor sanitation facilities and absolutely no privacy in the camps," as well as indicating that camps and hospitals and schools are located far apart (SAAG 13 Nov. 2009). Sources indicate that increased government spending on the camps is being allocated to improve the condition of housing (IANS 12 Nov. 2009; The Hindu 25 Dec. 2009). Repatriation The JRS Regional Director stated that though many Sri Lankan refugees living in India would like to return to Sri Lanka, they are concerned that family members may be detained by Sri Lankan authorities, or that they will have to live in camps upon their return (11 Jan. 2010). The Regional Director also indicated that while some Sri Lankan refugees who have the financial means are able to return to Sri Lanka with support from UNHCR and relatives, the governments of India and Tamil Nadu do not have any large scale plans to repatriate Sri Lankan refugees, due to adverse conditions in Sri Lanka (JRS 11 Jan. 2010). The retired senior professor from Madras University indicated that "the present policy of the Government of India, supported by the State Government, is not to [pressure] the refugees to return to the island immediately" (SAAG 13 Nov. 2009). He also stated that UNHCR is responsible for verifying the voluntary nature of repatriation (ibid.). This Response was prepared after researching publicly accessible information currently available to the Research Directorate within time constraints. This Response is not, and does not purport to be, conclusive as to the merit of any particular claim for refugee protection. Please find below the list of sources consulted in researching this Information Request. References The Hindu. 25 December 2009. "Basic Amenities at all Sri Lankan Refugee Camps to be Improved." <http://beta.thehindu.com/news/states/tamil-nadu/article70497.ece?css=print> [Accessed 31 Dec. 2009] _____. 4 November 2009. "Ministers Inspect Lankan Tamil Refugee Camps." <http://www.hinduonnet.com/thehindu/thscrip/print.pl?file=2009110454160300.htm&date=2009/11/04/&prd=th&> [Accessed 22 Jan. 2010] _____. 3 November 2009. "Sri Lankan Tamil Refugees Wish for Indian Citizenship." <http://beta.thehindu.com/news/states/tamil-nadu/article42734.ece?css=print> [Accessed 25 Jan. 2010] India. 23 November 1946. The Foreigners Act, 1946. <http://www.mha.nic.in/pdfs/The%20Foreigners%20Act,%201946.pdf> [Accessed 22 Jan. 2010] Indo-Asian News Service (IANS). 12 November 2009. "Tamil Nadu to Spend Rs. 100 Crore on Sri Lankan Refugees Camps." <http://www.thaindian.com/newsportal/politics/tamil -nadu-to-spend-rs100-crore-on-sri-lankan-refugees-camps_100273940.html> [Accessed 22 Jan. 2010] _____. 6 October 2009. "Indian Citizenship for Tamil Refugees? Jayalalitha Says 'No'." <http://www.thaindian.com/newsportal/politics/indian-citizenship-for-tamil-refugees-jayalalitha-says-no_100256651.html> [Accessed 22 Jan. 2010] Jesuit Refugee Service (JRS) South Asia, Bangalore. 11 January 2010. Correspondence with the Regional Director. Jesuit Refugee Service. N.d. "About Us."<http://www.jrs.net/about/index.php?lang=en> [Accessed 26 Jan. 2010] South Asia Analysis Group (SAAG). 13 November 2009. Dr. V. Suryanarayan. "Sri Lanka: Focus on the Sri Lankan Tamil Refugees." <http://www.southasiaanalysis.org/%5Cpapers36%5Cpaper3502.html> [Accessed 27 Jan. 2010] Sri Lanka. N.d. Sri Lanka Deputy High Commission/Chennai. "Consular Services." <http://www.srilankainchennai.org/content/view/42/56/> [Accessed 11 Jan. 2010] United States (US). 25 February 2009. Department of State. "India." Country Reports on Human Rights Practices for 2008. <http://www.state.gov/g/drl/rls/hrrpt/2008/sca/119134.htm> [Accessed 31 Dec. 2009] _____. 21 January 2008. Department of State. Bureau of Population, Refugees, and Migration. "Northeast and South Asia." <http://www.state.gov/g/prm/108721.htm> [Accessed 18 Dec. 2009] U.S. Committee for Refugees and Immigrants (USCRI). 29 July 2009. "India." World Refugee Survey. <http://worldrefugeesurvey.org/index.php?title=India> [Accessed 22 Jan. 2010] Additional Sources Consulted Oral sources: A Professor of International Legal Studies at Jawaharlal Nehru University (JNU), Organisation for Eelam Refugees Rehabilitation (OFERR), the High Commission of India in Ottawa and the Consulate General of India in Toronto did not respond within the time constraints of this Response. Attempts to contact the Institute of Peace and Conflict Studies (IPCS) were unsuccessful. Internet sites, including: Amnesty International (AI), Asian Centre for Human Rights (ACHR), Centre for Land Warfare Studies (CLAWS), Centre for Policy Alternatives (CPA), European Country of Origin Information Network (ecoi.net), Forced Migration Online (FMO), Human Rights Watch, International Council on Human Rights Policy (ICHRP), LankaPage, Law and Society Trust (LST), Minority Rights Group (MRG) International, Ministry of Home Affairs - India, The National Portal of India, Organisation for Eelam Refugees Rehabilitation (OFERR), People's Watch, People's Union for Civil Liberties (PUCL), Refugees International, South Asia Forum for Human Rights (SAFHR), Institute of Peace and Conflict Studies (IPCS). தமிழ்நாட்டின்'அவதி' முகாம்கள்! ( இலங்கை அகதிகள்) அந்நிய மண்ணில் கையேந்தி நிற்கும் அவலத்துக்கு இணையாக எதைச் சொல்வது? Posted by எல்லாளன் அரசபயங்கரவாதம், ஈழம், சுத்துமாத்துக்கள் 11:38 AM ''இருக்குறம்!'' ''எப்படி இருக்கீங்க?' என்று தமிழ்நாட்டின் இலங்கை அகதிகள் முகாம்களில் வசிப்பவர்களிடம் விசாரித்தால், இப்படியான விரக்தி தொனிக்கும் பதிலையே எதிர்கொள்ள நேர்கிறது. ஈழம் - கண்ணீர்த் துளியாய் உறைந்து நிற்கும் கனவு! மண்ணை மீட்கவும் முடியாமல், உரிமைகொள்ளவும் இயலாமல், அந்நிய மண்ணில் கையேந்தி நிற்கும் அவலத்துக்கு இணையாக எதைச் சொல்வது? முகாம்களில் ஒரு குடும்பத்துக்கு பத்துக்குப் பத்து அளவில் வீடு. பலர் முன்னும் பின்னும் இழுத்துக்கட்டி இருக்கிறார்கள். அடித்தட்டு மக்களும் முகஞ்சுளிக்கும் வாழ்க்கைத் தரத்தில்தான் பல முகாம்களின் நிலை அமைந்திருக்கிறது. ஆனால் அதற்கே, 'தமிழ்நாட்டு மக்கள் எங்கள் மீது வைத்திருக்கும் அன்புக்கு என்றைக்கும் நன்றிக்கடன் பட்டவர்கள்!’ என்று அவர்கள் நெகிழும்போது, குற்றவுணர்வு நம்மை ஆட்கொள்கிறது. புழல் முகாமில் 'கொப்பி’ தந்து உபசரித்த ஒரு பெண் ''நான் படிச்சதெல்லாம் இங்கேதான். ஒன்பது வயசில் இங்கே வந்தேன். இப்போ நான் ஒரு கம்பெனி வேலைக்குப் போகுறன். இங்கேயே வளர்ந்ததால எனக்கு இங்க உள்ளவங்க மாதிரியே பாஷை மாறிடுச்சு!'' என்று சிரித்தார். மண்டபம் போன்ற சில முகாம்களில் இருக்கும் கான்கிரீட் வீடுகளும் 20 ஆண்டுகள் பழமையானவை. பல வீடுகளுக்கு ரப்பர் ஷீட்டுகள்தான் மேற்கூரை. சில இடங்களில் சொந்த செலவில் ஆஸ்பெஸ்டாஸ் ஷீட்டுகள் வேய்ந்திருக்கிறார்கள். கோடைக் கால வெப்ப அனல் அப்படியே தலைக்குள் இறங்குகிறது. தமிழகம் மொத்தம் உள்ள 115 முகாம்களில் 70,374 அகதிகள் வசிக்கிறார்கள். ஒரு லட்சத்துக்கும் மேற்பட்ட அகதிகள், முகாம்களுக்கு வெளியே வசிக்கிறார்கள். தமிழக அரசு உதவித்தொகையாக குடும்பத் தலைவருக்கு மாதம் ஒன்றுக்கு 400, குடும்பத் தலைவிக்கு 200, பிள்ளைகளுக்குத் தலா 144 வழங்குகிறது. அதாவது, குடும்பத் தலைவருக்கு வழங்கப்படும் அதிகபட்சத் தொகையின் ஒருநாள் சராசரி 13 தான். இதில் ஒரு பால் பாக்கெட் மட்டுமே வாங்க முடியும். (கவனிக்க: தமிழகக் காவல்துறையின் மோப்ப நாய் ஒன்றுக்கு நாளொன்றுக்கு ஒதுக்கப்படும் தொகை 60) இந்த சொற்ப உதவித்தொகை ஆண்களைக் கூலி வேலைகளுக்குத் துரத்துகிறது. பெரும்பாலும், பெயின்டர் வேலைக்கும்,கல் உடைப்பதற்கும், சுமை தூக்குவதற்குமே அவர்கள் செல்கிறார்கள். அதிலும் புழல், கும்மிடிப்பூண்டி போல நகரங்களுக்கு அருகில் உள்ள முகாம்களில் வசிக்கும் அகதிகளுக்குத்தான் இந்த வாய்ப்பும் கிடைக்கிறது. ஊருக்கு ஒதுக்குப்புறமாக அமைந்திருக்கும் முகாம்களில் வசிப்பவர்களுக்கு அந்தக் கூலி வேலை கிடைப்பதிலும் சிக்கல்தான். பெண்களும் கிடைக்கும் வேலையைச் செய்கிறார்கள். அகதி முகாம் பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் மிக முக்கியப் பிரச்னை கழிப்பறை வசதி! ஒரே வரிசையில் அமைந்திருக்கும் வீடுகளுக்கு ஒரே ஒரு கழிப்பறை என்பது நிச்சயம் அவர்களின் தேவையைப் பூர்த்தி செய்யாது! முகாம்களில் குடிநீர்க் குழாய்கள் இருந்தாலும், கோடைக் காலத்தில் தண்ணீர்த் தட்டுப்பாடு தவிர்க்க முடியாதது! வெளியாட்கள் யாரும் அகதிகள் முகாமுக் குள் நுழைந்துவிட முடியாது. பத்திரிகைகளுக்கும் அனுமதி இல்லை. தப்பித்தவறி வெளி நபர் எவரேனும் முகாமுக்குள் நுழைந்து, அங்கு இருப்பவர்களுடன் பேச்சுக் கொடுத்துவிட்டால், போச்சு! அவர் சந்தித்த நபரை வளைத்துக்கட்டி கியூ பிராஞ்ச் போலீஸார் கெடுபிடி விசாரணை மேற்கொள்வார்கள். அதற்குப் பயந்தே ஒருவரும் முகம்கொடுத்துப் பேசுவது இல்லை. ''சின்னப் பிரச்னையா இருந்தாலும், அகதி அடையாள அட்டையைப் பறிச்சு வெச்சுக்குவாங்க. அதைத் திரும்ப வாங்க ஆறு மாசமாகும். எதுக்கு வம்புன்னுதான் எதுலயும் தலையிட்டுக்குறது இல்லை. எங்களை நிம்மதியா விடுங்க!'' என்பதே பலரின் கருத்து. மீறிப் பேசுபவர்களும் தயக்கத்துடன் கேமராவுக்கு முகம் மறைத்தே பேசுகிறார்கள்! ''தமிழகத்தின் பல்வேறு முகாம்களிலும் எங்கள் உறவினர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்களில் யாருக்காவது உடல்நலம் இல்லை என்றாலோ, இறந்துவிட்டார்கள் என்றாலோ நாங்கள் உடனே சென்றுவிட முடியாது. உரிய அதிகாரிகளிடம் அனுமதி பெறவே இரண்டு நாட்கள் ஆகின்றன. அதுவரை பிணத்தைப் போட்டு வைத்திருப்பார்களா? ஒரு நல்லது கெட்டதுக்குக்கூட எங்களால் போக முடிவது இல்லை!'' என்பது பலரின் துயரம். ''அகதிகளாக இந்தியாவுக்கு வந்ததால் எங்களுக்குக் கிடைத்த முக்கியமான நன்மை பிள்ளைகளின் படிப்புதான். அரசுப் பள்ளிகளில் படிப்பதால் ப்ளஸ் டூ வரை பிள்ளைகளின் படிப்புக்கு உத்தரவாதம் உண்டு. ஆனால், மேல்படிப்புக்குத்தான் சிரமம்!'' என்கிறார் முகாம் வாசி ஒருவர். ஒரு சில பெரிய முகாம்களில் உள்ளேயே பள்ளிக்கூடம் அமைந்துஇருக்கிறது. அங்கன்வாடிகளில் பல குழந்தைகளைக் காண முடிகிறது. ''ஈழத்தில் இழந்த கல்வியை இளந் தலைமுறைக்கு இங்கேயேனும் புகட்ட வேண்டும் என்கிற தாகத்தில், படித்த முகாம் வாசிகளே குழந்தைகளுக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கிறார்கள். நான் ஒரு பட்டதாரி. எங்கள் மாணவர்களுக்கு வகுப்பு எடுக்கிறேன்!'' என்கிறார் ஈழ ஏதிலியர் கழகத்தின் பத்மநாபன். இத்தனை பிரச்னைகளுக்கு மத்தியிலும் குழந்தைகளும், சிறுவர்களும் விளையாட்டில் படு சுட்டியாக இருக்கிறார்கள். கிரிக்கெட், வாலிபால் போன்றவற்றை விரும்பி விளையாடுகிறார்கள். முகாம்களுக்கு இடையே கிரிக்கெட் போட்டிகளும் நடைபெறுகின்றன. போரின் முடிவு மனதளவில் அகதி மக்களிடையே பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது. அன்றாடம் அங்கு நடக்கும் நிகழ்வுகள் அனைத்தும் இவர்களை மனதளவில் வெகுவாகப் பாதிக்கின்றன. அவர்களின் மருத்துவ கவுன்சிலிங்குக்கு அரசு ஏற்பாடு செய்வது மிகவும் முக்கியம். இப்படியானவர்கள், ஊனமுற்றோர், முதியவர்களை அகதி முகாம்களுக்குள் வைத்து சிகிச்சை அளிக்கும் வசதி எதுவும் இப்போதைக்கு இல்லை. இதற்காக 'தாய் மடி’ என்றொரு இல்லத்தை ஏற்படுத்தும் வேலைகள் நடக்கின்றன. முகாம்களில் வாரத்தில் மூன்று நாட்கள் செக்கிங் உண்டு. அந்தச் சமயத்தில் யாரேனும் முகாமில் இல்லை என்றால், அவர்களது அடையாள அட்டை பறிமுதல் செய்யப்படுவதும் நடக்கிறது. அதனால், முகாம் வாசிகளால் வெளி வேலைகளில் முழுமையாக ஈடுபட முடிவது இல்லை. இப்படியான பிரச்சினைகளில் இருந்து இவர்களை நிரந்தரமாக விடுவிக்க, இந்தியாவில் நீண்டகாலம் வாழ்ந்து வரும் அகதிகளுக்கு, இந்தியக் குடியுரிமை கொடுக்கலாமா? ''இந்தியாவில் குடியுரிமை பெற்று, இலங்கையின் குடியுரிமை பறிபோய்விட்டால், ஏற்கெனவே சிறுபான்மையினராக இருக்கும் நாங்கள், மக்கள் தொகையில் மிகவும் குறைந்து விடுவோம். எங்களுக்கு இலங்கை நாடாளுமன்றத்தில் பிரதிநிதித்துவம் இல்லாமல் போய்விடும். எங்கள் உரிமைகள் அங்கே பாதிக்கப்படும். இரட்டைக் குடியுரிமை என்றால் அதை ஏற்றுக்கொள்ளலாம்!'' என்கிறார் ஈழ ஏதிலியர் கழகத்தைச் சேர்ந்த நேரு. இந்தியாவின் மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் பலர், ஈழ அகதிகளுக்கு இரட்டைக் குடியுரிமை வழங்க வேண்டும் என்று கோரிக்கை வைக்கின்றனர். ''இரட்டைக் குடியுரிமையை ஏற்றுக்கொள்வது அவரவர் மனம் சார்ந்த விஷயம். விரும்பியவர்கள் பெற்றுக்கொள்ளலாம் என்று இருந்தால் நல்லதே. பங்களாதேஷ், பர்மா அகதிகள் பலரும் இந்தியாவின் பல பகுதிகளில் இருக்கிறார்கள். இலங்கை அகதிகள் கொஞ்சம் பேர் ஒரிஸாவிலும் அந்தமானிலும் இருக்கிறார்கள். இலங்கை அகதிகளுக்காக மட்டுமல்ல, ஒட்டு ªமாத்தமாக எல்லா நாடுகளில் இருந்து வரும் அகதிகளுக்கும் நன்மை தரும் வகையில் பரந்த அளவில் இந்திய அரசு சிந்தித்துச் செயல்பட வேண்டும்!'' என்கிறார் ஈழ ஏதிலியர் கழகத்தைச் சேர்ந்த பரமு. தமிழக முதல்வர் 100 கோடி அகதி முகாம்களுக்கு என்று ஒதுக்கினார். தமிழக அரசின் இலவச கலர் டி.வி, கலைஞர் காப்பீட்டுத் திட்டம், கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கான உதவித்தொகை போன்ற நலத்திட்டங்களின் பலன்கள் முகாம் மக்களையும் சென்றடைகின்றன. ஆனால், இவை ஒருபுறமிருக்க, இன்னொரு பக்கம் 'சிறப்பு முகாம்’கள் என்ற பெயரில் அரசு சிறைக்குள் பல ஆண்டுகளாக அகதிகளைப் பிடித்துவைத்திருக்கிறது. இது அப்பட்டமான மனித உரிமை மீறல். செங்கல்பட்டு சிறப்பு முகாமில் 40 பேரைத் தடுத்து வைத்திருக்கிறது. ப.சிதம்பரம், ராகுல் காந்தி, சோனியா காந்தி என காங்கிரஸைச் சேர்ந்தவர்கள் தமிழகத்துக்கு வரும்போது, இவர்களை எங்கும் வெளியே செல்ல அனுமதிப்பது இல்லை. தேர்தல் பிரசாரம் தொடங்கி, முடிவுகள் அறிவிக்கும் வரையும் அவர்கள் வெளியூர்களுக்குச் செல்லக் கூடாது என்று விதிக்கப்பட்ட தடை, அவர்களது வாழ்வாதாரத்தைப் பாதிப்பவை. ''அகதி மாணவர் ஒருவர் இங்கே மருத்துவமோ, சட்டமோ படிக்கலாம். ஆனால், அவர் டாக்டராகவோ, வக்கீலாகவோ தொழில் செய்ய முடியாது. இந்த விதிகளைக் கொஞ்சம் தளர்த்தலாமே? அகதி முகாம்களில் இலவச மருத்துவ முகாம்கள் நடத்த முன்வந்திருக்கிறது லயன்ஸ் கிளப். இதற்கு அரசின் அனுமதிக்காக ஓராண்டாகக் காத்திருக்கிறோம்!'' என்று வருத்தம் தெரிவிக்கிறார் நேரு. ''பிளாட்ஃபாரங்களில் வீடின்றி வாழும் மக்களை இங்கே நாங்கள் பார்க்கிறோம். நீங்கள் எங்களை அவர்களை விடவும் மேலான நிலையில்தான் வைத்திருக்கிறீர்கள். அந்நிய நாட்டில் இருந்து அகதிகளாக வந்தவர்களுக்கு அடிப்படைத் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்திருக்கிறீர்கள். அந்த நன்றியை மறக்க மாட்டோம்!'' என்கிறார் ஈழ ஏதிலியர் கழகத்தைச் சேர்ந்த பரமு. இத்தனை சிரமங்களோடு அகதி மக்களை நாம் வைத்திருந்தாலும், இப்படிச் சொல்வது அவர்களின் பெருந்தன்மை. ஆனால் நாம்? 'உணர்வினை யன்றி உயிர்களு மீந்த உடன் பிறப்புக்களை - உங்கள் உயர் சிறப்புக்களை - எங்கள் குறை நிரப்புக்களைக் கனவிலும் மறவோம் - மறந்தால் நாங்கள் கதியெங்கே பெறுவோம்? உங்கள் கரம் பிடித்தே எழுவோம்’ - என்று உணர்வு பொங்க இந்தியாவில் உள்ள தமிழ் மக்களை நோக்கிப் பாடும் அகதி மக்களின் பாடல் செவிகளுக்குள் இறங்குகிறது. இந்தப் பாடலின் முழுப் பொருளையும் விளங்கிக்கொண்டு 'கதியெங்கே பெறுவோம்’ என்று அலைபாயும் அகதி மக்களின் துயரை மத்திய - மாநில அரசுகள் துடைக்கும் நாள் எந்நாளோ? அதிகாரிகளுக்கு மட்டும் ஆம்புலன்ஸ் சேவை! தமிழகத்தில் 'அகதி’ என்று வருபவர் யாராக இருந்தாலும், மண்டபம் முகாமில்தான் அவர்கள் தங்களைப் பதிந்துகொள்ள வேண்டும். தற்போது இங்கு 2,479 பேர் மழைக்கு ஒழுகும் வீடுகளில் குடி இருக்கிறார்கள். சிதைந்த சாலைகள், திறந்தவெளிக் குளிப்பிடங்கள், தூர்வாரப்படாத கிணற்றில் இருந்து குடிநீர் என மக்கள் வாழும் சூழலே இல்லை. இங்குள்ள 24 மணி நேர மருத்துவமனையில் மருத்துவர்கள் ஒரு நாளில் இரண்டு மணி நேரம்கூட இருப்பது இல்லை. அகதிகளின் பயன்பாட்டுக்கு என தனியார் தொண்டு நிறுவனம் அளித்த ஆம்புலன்ஸ், அதிகாரிகளின் குடும்பத்துக்குச் சேவையாற்றி வருகிறது! - இரா.மோகன் ''அஞ்சு வருஷமா சத்துணவே இல்லை!'' தமிழகத்தில் மிகப் பெரிய முகாமான கும்மிடிப்பூண்டி முகாமில் வசிக்கும் அகதி ஒருவர், ''இங்கே சுமார் 1,000 குடும்பங்களைச் சேர்ந்த 4,000 பேர் குடியிருக்கோம். ஆனா, எந்த அடிப்படை வசதியும் கிடையாது. பேருக்கு ஒரு ஸ்கூல் இருக்கு. எப்பவாவது டீச்சருங்க வருவாங்க. ஸ்கூல்ல கடந்த அஞ்சு வருஷமா சத்துணவுத் திட்டத்தையும் நிறுத்திட்டாங்க. சமீபத்தில் எங்க முகாமில் சாலை, கால்வாய் வசதிகள் வேலை ஆரம்பிச்சாங்க. நடுவுல என்ன நினைச்சாங்களோ... பாதியில அப்படியே வேலைகளை விட்டுட்டாங்க!'' என்கிறார் விரக்தியுடன்! - சுபாஷ்பாபு ''நல்லா படிக்கணும்னு ஆசை!'' வேலூர் அப்துல்லாபுரம் இலங்கை அகதிகள் முகாமில் உள்ள பிரியங்கா பிறந்தது தமிழ்நாட்டில்தான். தற்போது ப்ளஸ் டூ தேர்வு எழுதி இருக்கிறார். ''பத்தாவதில் 350 மதிப்பெண் எடுத்தேன். இப்போ குடும்பத்தில் சுகம் (வசதி) இல்லா காரணத்தால் அப்பா படிக்க வேணாம் என்று கதைத்துவிட்டார். நான் நல்லா படிக்கணும்னு ஆசை!'' என்ற பிரியங்காவின் கண்கள் முழுக்க கனவு! ஆச்சர்யமாக வேலூர் ஜாக்ஜி தொலைக்காட்சியில் செய்தி வாசிப்பாளராகப் பணிபுரிகிறார் ஸ்டெல்லா. ''பள்ளியில் நாங்கள் பேசும் தமிழ் மொழி புரியவில்லை என்று சக மாணவர்கள் கிண்டல் செய்தார்கள். இப்போது நான் ஈழத் தமிழில் செய்தி வாசிப்பதையும்கூட சிலர் கேலி செய்கிறார்கள். ஆனால், நிச்சயம் தமிழ்நாட்டு தொலைக்காட்சிகளின் நிகழ்ச்சித் தொகுப்பாளர்கள்தான் தமிழைக் கொச்சைப்படுத்துகிறார்கள். நாங்கள் இங்கே பாதுகாப்பாகத்தான் இருக்கிறோம். ஆனால், தங்கக் கூண்டு என்பதற்காக பறவைகள் தங்க நினைக்குமா? ஈழத்தில் எங்கள் உறவினர்களோடு பனை மரத்தடியில் உட்கார்ந்து நிலாச் சோறு சாப்பிடும் நாளுக்குத்தான் தினந் தினமும் ஏங்கித் தவிக்கிறோம்!'' எனும் ஸ்டெல்லாவின் குரலில் எப்போதும் ஒளிந்திருக்கிறது ஓர் இனம் புரிந்த சோகம்! ''அங்கேயே குண்டடிபட்டுச் செத்திருக்கலாம்!'' பவானிசாகர் முகாம்வாசி ஒருவரின் வேதனை இது... ''காலையில 10 மணிக்கு ரெவின்யூ இன்ஸ்பெக்டர் செக்கிங்குக்கு வர்றதா காக்க வைப்பாங்க. அவர் சாவகாசமா சாயங்காலமா வருவாரு. க்யூ பிராஞ்ச் போலீஸ்காரங்க செக்கிங் வர்றப்போ ஆள் இல்லைன்னா, வேலை பார்க்கிற இடத்துல இருந்து சர்டிஃபிகேட் வாங்கிட்டு வரச் சொல்வாங்க. தோட்டத்துக் கூலி வேலைக்குப் போறவன் தோட்ட முதலாளிகிட்டே சர்டிஃபிகேட் கேட்டா அவர் கொடுப்பாரா? அன்னியோட வேலையைவிட்டே நிறுத்திடுவாரு. ஹ்ம்ம்... இப்படி ஒவ்வொரு நாளும் துன்பம் துயரம் அனுபவிக்கிறதுக்குப் பதிலா, அங்கேயே குண்டடிபட்டுச் செத்து இருக்கலாம்!'' ஒழுகும் வீடுகளுக்கு நடுவே வாலிபால்! மழை பெய்தால் ஆங்காங்கே ஒழுகும் வீடுகள் சேலம் பவளத்தானூர் முகாமின் பளீர் அடையாளம். அரசு அளிக்கும் அரிசி உண்ணக்கூடிய தரத்தில் இல்லை என்பதால், கைக்காசைச் செலவழித்து, வேறு அரிசி வாங்க வேண்டிய நிலை. இங்கு உள்ள சிறுவர்களுக்கு விளையாட்டில் மிகவும் ஈடுபாடு உண்டு. வாலிபால்தான் இவர்களுக்குப் பிடித்த விளையாட்டு! http://www.vikatan.com/article.php?page=2&mid=1&sid=167&aid=5881&type=all தமிழகத்தின் பதற வைக்கும் ஈழ அகதி முகாம்கள்! ஒரு நேரடி விசிட் தமிழ்நாட்டில் உள்ள ஈழ அகதி முகாம் ஒன்றுக்குள் வெளியாட்கள் நுழைவது என்பது மிகக் கொடுமையானது. அதையும் மீறிய நுழைவு என்பது பல கட்ட பலத்த பாதுகாப்புக்கும் மனதை புண்படுத்தும் விசாரணைகளுக்கும் உட்பட்டது. கட்டுநாயக்காவில் நுழைந்த கரும்புலி வீரனின் மனநிலைக்கு ஒப்பானது. இவற்றையும் தாண்டி முகாம்களுக்குள் நுழைந்தால் முகாமில் வசிக்கும் ஈழத்தமிழர்களிடம் நான்கு கேள்வி கேட்க பழக முடியாது… புகைப்படம் எடுக்க முடியாது….இப்படியாக நவீனத்துவமான வதை முகாம்கள் தான் தமிழகத்திலுள்ள ஈழத்தமிழர் அகதி முகாம்கள். இந்தியாவின் தமிழ்நாடு மாநிலத்தில் உள்ள மதுரை மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள உச்சம்பட்டி ஈழத்தமிழர்கள் அகதி முகாம் ஒன்றுக்கு புலனாய்வுச் செய்திப் பிரிவினர் சென்றனர். மதுரையில் உள்ள மூன்று முகாம்களிலேயே பெரிய முகாமாக இது காணப்படுகின்றது. இங்கு 600 க்கும் மேற்பட்ட தமிழ் மக்கள் அகதிகளாக உள்ளனர். இவர்கள் அனைவரும் 1990 ஆம் ஆண்டே தமிழகத்துக்கு அகதியாக வந்தவர்கள்… ஆனால் சாக்கடை ஓடும் இடத்துக்கு அருகில் உள்ள சின்னம் சிறு ஓலைக் குடிசைகளில் தான் கடந்த 20 ஆண்டுகளாக வசித்து வருகின்றனர். முகாம் வாசலில் தமிழக விசேட பொலிஸ் பிரிவான கியூ பிரிவு பொலிசாரின் அலுவலகம் காணப்படுகின்றது. அதற்கு வலது பக்கமாக கொஞ்சம் தள்ளி ஈழத் தமிழ் அகதி ஒருவரினால் நடத்தப்படும் தேநீர், சிற்றுண்டிக் கடை ஒன்றும் காணப்படுகின்றது. நாங்கள் மெதுவாக தேநீர் குடிக்கச் செல்வது போல தேநீர் கடைக்குச் சென்றோம்.. அங்கு வயதான ஐயா ஒருவர் இருந்தார்.. நாங்கள் அவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தோம்… ஐயா இலங்கையில எந்த இடம்? “நான் தம்பி வவுனியா… 90 இல அகதியாக தமிழ்நாட்டுக்கு வந்தனாங்கள்… இப்ப வரை இங்க தான் இருக்கிறோம்… இலங்கையில இப்ப சமாதானம் என்று சொல்லுறாங்கள்… ஆனால் எங்களுக்கு அங்க போக விருப்பம் இல்லை… ஏதோ கிறிஸ் மனிதன் என்றும் பயமுறுத்துறாங்கள்.. என்று தனது ஆதங்கத்தை நம்மிடம் பகிர்ந்து கொண்டார்.. ” அடுத்ததாக ஐயாவிடம் அம்மா புதுசா அறிவிச்ச திட்டங்கள் உதவிகள் கிடைச்சுதோ? முகாமில எப்படி வசதிகள் இருக்கு..?? என்று கேட்டோம்.. “இல்லை தம்பி… ஈழத் தமிழர்களுக்கு உதவிய கடவுள் தங்கத் தாரகை எங்கள் அம்மா என்று எல்லாம் பேப்பரில பக்கம் பக்கமாக விளம்பரங்கள் வந்து நான்கு மாசத்துக்கு மேல ஆகுது… ஆனா கூடுதலாக எந்த உதவிகளும் கிடைக்கல… முகாமில எங்களுக்கு நாத்தத்துக்க இருந்து பழகிப் போச்சு… இப்பவும் கொட்டில் வீட்டில தான் வாழுறோம்…முகாம் பொறுப்பதிகாரி வரும் நாட்களில் முகாமிலிருந்து யாரும் வெளியில் செல்ல முடியாது… ” தம்பி இப்ப கொஞ்சத்தில வந்திடுவாங்கள் கியூ பிராஞ்… அவங்கள் உங்களை யார் என்று கேட்டு எங்களை நோண்டி எடுப்பார்கள்… அதுக்கு முதலில வெளிக்கிடுங்கோ என்று அவசரம் காட்டினார் அந்த பெரியவர்.. அவரின் கோரிக்கையை ஏற்று அங்கு இன்னும் சிறிது நேரம் நின்றால் எங்களுக்கும் ஆப்பு தான் என்ற நிலையில் திரும்பினோம்… முகாமில் ஒருவரைச் சந்திக்கச் சென்றால் கியூ பிராஞ்சுக்கு அவரின் பூர்வீகம், தொழில், விசா, பாஸ்போர்ட் போன்ற தனிப்பட்ட விடயங்களை துளாவும் அருகதை இல்லையே…. தனி மனித சுதந்திரத்தை மீறிய செயலாகவே இது பார்க்கப்படுகின்றது. சில பொலிஸ்காரர்கள் பிச்சை எடுக்கும் பெருமாளிடம் பிடுங்கித் தின்னும் அனுமார் கணக்காக அவர்களிடம் உள்ள காசையும் பிடுங்குகிறார்கள்.. உண்மையில் திறந்த வெளிச் சிறைச்சாலையாக தான் தமிழக அகதி முகாம்கள் உள்ளன என்பது நிதர்சனமானது… அங்கு வெளியாட்கள் பெரிதாக போக முடியாது.. அதுவும் பத்திரிகை, மீடியாக்களைச் சேர்ந்தவர்கள் கண்டிப்பாக அனுமதி இல்லை… அங்கு புகைப்படங்கள் எடுக்க முடியாது… இப்படியாக கடுமையான கட்டுப்பாடுகளுடன் தனித் தீவாக முகாம்கள் மாற்றப்படுள்ளன. அங்குள்ள சிறுவர்களின் எதிர்காலம் தான் உண்மையில் கவலை கொள்ள வைக்கின்றது. நம்மூர்களில் ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறத்தில் தரவை வெளியில் உள்ள சுடுகாடுகளைப் போன்று காணப்படுகின்றன தமிழக முகாம்கள்.. முகாம்களைச் சுற்றி காடு போல் பற்றைகள் வளர்ந்து காணப்படுகின்றன…. முகாம்களுக்கு இடையில் சிற்றாறு போல குறுக்கு மறுக்காக கழிவு நீர் பாய்ந்து செல்கின்றது.. சில இடங்களில் தேங்கியும் உள்ளது… இவை நாளடைவில் பாரிய சுகாதாரச் சீர்கேட்டை ஏற்படுத்தும் தன்மை கொண்டவை… இவ்வாறு பல்வேறு உளவியல், உடலியல் தாக்கங்களுக்கு மக்கள் உள்ளாகின்றனர். மெக்கானிக் வேலையிலிருந்து இந்திய எஜமானார்களின் கக்கூசு கழுவுகிற வேலைகள் வரை கஸ்ரமான பொருளாதார நிலை காரணமாக முகாமில் வாழும் ஈழத்தமிழ் மக்கள் செய்து வருகின்றார்கள். இந்தியாவில் இருந்து கொண்டு தமிழீழம் கிடைக்க அரும்பாடுபட்டு வரும் வெத்து வேட்டுக் கட்சிகள் கொஞ்சம் உங்களை நம்பி வந்தவர்களின் கொட்டில்களையும் அவர்களின் சீரழிந்த வாழ்க்கையையும் போய் பார்க்கலாமே…கடைசி அவர்களுக்காவது உதவலாமே.. தமிழக முகாம்களோடு ஒப்பிடுகையில் வன்னி முகாம்கள் எவ்வளவோ மேல் எனத் தோன்றுகிறது

•