ஐ.நாவின் 196 பக்க அறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளவை என்ன? – முழுமையான அறிக்கை

ஐ.நாவின் போர்க்குற்ற ஆலோசனைக்குழு சமர்ப்பித்துள்ள அறிக்கை:
சிறீலங்காவில் இடம்பெற்றபோரில் இடம்பெற்ற மனித உரிமை மீறல்கள் மற்றும் போர்க்குற்றங்கள் தொடர்பில் ஐ.நாவின் குழு மேற்கொண்ட ஆய்வுகளை தொடர்ந்து சிறீலங்காவில் பெருமளவான போர்க்குற்றங்களும், மனித உரிமை மீறல்களும் நடைபெற்றுள்ளது கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
எனினும் 2008 ஆம் ஆண்டு செப்ரம்பர் மாதத்தில் இருந்து 2009 ஆம் ஆண்டு மே மாதம் வரையிலும் இடம்பெற்ற மனித உரிமை மீறல்களை நாம் அதிகமாக ஆராய்ந்துள்ளோம்.
வன்னியில் 330,000 மக்கள் போரில் சிக்கியிருந்தனர். அவர்களில் பலர் சிறீலங்கா படையினரின் எறிகணை தாக்குதல்களில் கொல்லப்பட்டனர். விடுதலைப்புலிகளும் மக்களை கேடையமாக பயன்படுத்தினர். போரில் நடைபெறும் சம்பவங்கள் வெளியில் தெரியவருவதை தவிர்ப்பதற்காக சிறீலங்கா அரசு ஊடகவியலாளர்களையும், ஏனைய பணியாளர்களையும் மிரட்டிவந்துள்ளது. வெள்ளைவான் கடத்தல் மூலமும் மக்கள் காணாமல்போகச் செய்யப்பட்டனர்.
மூன்று பாதுகாப்பு வலையங்களை அறிவித்த சிறீலங்கா அரசு அதன் மீது செறிவான எறிகணை தாக்குதல்களை மேற்கொண்டு மக்களை படுகொலை செய்துள்ளது. கனரக ஆயுதங்களை பயன்படுத்துவதில்லை என சிறீலங்கா அரசு தெரிவித்தபோதும், அவர்கள் அதனை மீறியுள்ளனர்.
ஐ.நா அலுவலகம் மீதும், வைத்தியசாலைகள் மீதும், அனைத்துலக செஞ்சிலுவைச்சங்கத்தின் உணவு விநியோக நிலையம் மீதும் சிறீலங்கா அரசு எறிகணை தாக்குதல்களை மேற்கொண்டுள்ளது. சிறீலங்கா அரசின் எறிகணைத்தாக்குதல்களினாலேயே பெருமளவான மக்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்.
வைத்தியசாலைகள் என தெரிந்திருந்தும் சிறீலங்கா படையினர் அதன் மீது மோட்டார் மற்றும் பீரங்கி தாக்குதல்களை மேற்கொண்டுள்ளனர். மக்களுக்கான உணவு மற்றும் மருந்து விநியோகங்களையும் சிறீலங்கா அரசு திட்டமிட்டு தடுத்துள்ளது.
வன்னியில் இருந்த மக்கள் தொகையையும் அது குறைத்து கூறியிருந்தது. போரின் பின்னரும் மக்களை தடுப்புக்காவலில் வைத்திருந்த சிறீலங்கா அரசு திட்டமிட்ட ரீதியில் அவர்களை பிரித்து பலரை படுகொலை செய்ததுடன், பெண்களை பாலியல் வல்லுறவுக்கும் உட்படுத்தியுள்ளது. பெருமளவானோர் காணாமல்போயுள்ளனர். பொதுமக்கள் மூடிய முகாம்களுக்குள் அடைக்கப்பட்டனர்.
சிறிய பகுதிக்குள் பெருமளவான மக்களை அடைத்து அனைத்துலகத்தின் விதிகளை அரசு மீறியுள்ளது. முகாம்களில் அடைக்கப்பட்ட பலர் துன்புறுத்தப்பட்டுள்ளனர். அங்கிருந்து பிரிக்கப்பட்ட விடுதலைப்புலிகள் என சந்தேகிக்கப்படுபவர்களுடனான தொடர்புகள் துண்டிக்கப்பட்டுள்ளது.
போரின் போது மேற்கொள்ளப்பட்ட முக்கியமான வன்முறைகள்:
சிறீலங்கா அரசினால் மேற்கொள்ளப்பட்டவை
• எறிகணைத் தாக்குதல்கள் மூலம் பெருமளவான பொதுமக்களை படுகொலை செய்தது.
• வைத்தியசாலைகள் மற்றும் மனிதாபிமான நிலையங்கள் மீது தாக்குதல் நடத்தியமை.
• மனிதாபிமான உதவிகளை தடுத்தமை.
• போரில் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் மீதும், விடுதலைப்புலிகள் மீதும் மனித உரிமை மீறல்களை மேற்கொண்டமை.
• போர் நடைபெற்ற பகுதிக்கு வெளியில் மேற்கொள்ளப்பட்ட பெருமளவான வன்முறைகள், ஊடகத்துறை மீதான வன்முறைகள்.
விடுதலைப்புலிகளால் மேற்கொள்ளப்பட்டவை:
• மக்களை கேடையமாக பயன்படுத்தியமை.
• வெளியேற முனைந்த மக்களை படுகொலை செய்தமை.
• பொதுமக்களின் பிரதேசத்தில் படை உபகரணங்களை வைத்திருந்தமை.
• பலவந்தமாக சிறுவர்களை படையில் சேர்த்தது.
• பலவந்தமாக மக்களை பணியில் அமர்த்தியது.
• தற்கொலை தாக்குதல்களில் பொதுமக்களுக்கு பாதிப்புக்களை ஏற்படுத்தியது.
எனவே இரு தரப்பினராலும் மேற்கொள்ளப்பட்ட வன்முறைகள் மற்றும் அனைத்துலக விதிகளின் மீறல்கள் தொடர்பில் முழுமையான விசாரணைகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்.
இந்த குற்றங்களில் ஈடுபட்ட சிறீலங்கா படை அதிகாரிகள், படை சிப்பாய்கள், சிறீலங்கா அரச அதிகாரிகள், விடுதலைப்புலிகள் மற்றும் ஏனையவர்கள் தண்டிக்கப்படவேண்டும்.
சிறீலங்கா அரசு நல்லிணக்க ஆணைக்குழு ஒன்றை அமைத்துள்ளது. அதன் முன் பெருமவளாக மக்கள் சாட்சியமளித்துள்ளனர். ஆனால் இந்த குழு அனைத்துலகத்தின் தராதரத்தை கொண்டிருக்கவில்லை. அவர்கள் மனித உரிமை மீறல்கள் தொடர்பிலும் விசாரணைகளை நடத்தவில்லை.
சிறீலங்காவில் தீர்க்கப்படாத ஏனைய பிரச்சனைகள்:
• விடுதலைப்புலிகளை முறியடித்துள்ளதாக சிறீலங்கா அரசு தெரிவித்துவரும்போதும், தமிழ் மக்களின் அரசியல் பிரச்சனைகள் அங்கு தீர்க்கப்படவில்லை.
• அரசியல், கலாச்சாரம் மற்றும் பொருளாதார ரீதியாக தமிழ் மக்கள் புறக்கணிப்புக்கு உள்ளானதே இனப்பிரச்சனைக்கான முக்கிய காரணம்.
• போர்க்கால நடவடிக்கைகள் அங்கு தொடர்கின்றன. அவசரகாலச்சட்டம், பயங்கரவாதத்தடுப்புச்சட்டம் என்பன தொடர்கின்றன. இராணுவமயப்படுத்தல்களும், துணைஇராணுவக்குழுக்களின் நடவடிக்கைகளும் நிறுத்தப்படவில்லை.
• ஊடகங்கள் மீதான வன்முறைகளும் தொடர்கின்றது.
பொதுமக்களை பாதுகாப்பதில் அனைத்துலக சமூகத்தின் பங்களிப்பு
இறுதிக்கால போரில் ஐக்கிய நாடுகள் சபையோ அல்லது அனைத்துலக சமூகமோ பொதுமக்களை பாதுகாப்பதில் இருந்து தவறியுள்ளன. ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் மனித உரிமைகள் அமைப்பு கொண்டுவந்த தீர்மானம் கூட 2009 ஆம் ஆண்டு தவறான தகவல்களால் தோற்கடிக்கப்பட்டுள்ளது.
பரிந்துரைகள்:
சிறீலங்கா அரசும், ஐக்கிய நாடுகள் சபையும் இணைந்து பின்வரும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ளவேண்டும் என நாம் பரிந்துரை செய்கிறோம்.
பரிந்துரை -1: விசாரணைகள்
நாம் முன்வைத்துள்ள மனித உரிமை மீறல்கள் தொடர்பில் சிறீலங்கா அரசு நீதியான விசாரணையை உடனடியாக ஆரம்பிக்க வேண்டும்.
சிறீலங்கா அரசின் விசாரணைகளை அவதானிப்பதற்கு ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் செயலாளர் நாயகம் உடனடியாக சுயாதீன அனைத்துலக கண்காணிப்பு குழு ஒன்றை அமைக்கவேண்டும்.
இந்த குழு பின்வரும் செயற்பாடுகளை கொண்டிருத்தல் வேண்டும்:
• சிறீலங்கா அரசின் விசாரணைகளை உன்னிப்பாக அவதானித்து, செயலாளர் நாயகத்திற்கு தெரியப்படுத்த வேண்டும்.
• நீதியான சுயாதீன விசாரணைகளையும் அது மேற்கொள்ள வேண்டும்.
• ஆதாரங்களை சேகரித்து, அதனை பாதுகாத்து வழங்கவேண்டும்.
பரிந்துரை -2: உடனடியான சிறப்பு நடவடிக்கைகள்
வன்னியில் போரினால் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் தொடர்பில் சிறீலங்கா அரசு பின்வரும் நடவடிக்கைகளை உடனடியாக மேற்கொள்ள வேண்டும்.
1. சிறீலங்கா அரசினாலும், அதனுடன் இணைந்து இயங்கும் துணைஇராணுவக்குழுக்களினாலும் மேற்கொள்ளப்படும் வன்முறைகள் அனைத்தும் உடனடியாக நிறுத்தப்பட வேண்டும்.
2. போரில் கொல்லப்பட்டவர்களின் இறுதி சடங்குகளை மேற்கொள்ளும் முகமாக அவர்களின் எச்சங்கள் கையளிக்கப்படுவதுடன், அதற்கான வசதிகளும் ஏற்படுத்திக் கொடுக்கப்பட வேண்டும்.
3. காணாமல்போனவர்கள் மற்றும் இறந்தவர்களுக்கான மரணச்சான்றிதழ் வழங்கப்படவேண்டும். அதற்கான கட்டணங்கள் அறவிடப்படக்கூடாது.
4. போரில் தப்பியவர்களுக்கு சமூக மற்றும் உளவியல் உதவிகளை வழங்கவேண்டும்.
5. தடுப்புக்காவலில் உள்ளவர்கள் அனைவரும் உடனடியாக விடுதலைசெய்யப்பட்டு அவர்கள் விரும்பிய இடங்களில் குடியமர்த்தப்பட வேண்டும்.
6. விடுதலைசெய்யப்பட்டவர்கள் தமது இயல்பு வாழ்வுக்கு திரும்பும்வரை தொடர்ச்சியாக உதவிகள் வழங்கப்பட வேண்டும்.
7. காணாமல்போனவர்கள் தொடர்பில் சிறீலங்கா அரசு விசாரணைகளை மேற்கொள்ளவேண்டும் என்பதுடன், காணாமல்போனவர்கள் தொடர்பான ஐ.நாவின் அமைப்புக்கும் அது அனுமதி வழங்கவேண்டும்.
8. அவசரகாலச்சட்டம், பயங்கரவாதத்தடுப்புச்சட்டம் என்பன நீக்கப்பட வேண்டும். அல்லது அதனை அனைத்துலக தராதரத்திற்கு மாற்றவேண்டும்.
தடுப்புக்காவலில் உள்ள விடுதலைப்புலிகளின் உறுப்பினர்கள் தொடர்பில் பின்வரும் நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்.
• தடுப்புக்காவலில் உள்ளவர்களின் பெயர் விபரங்களும், அவர்கள் தடுத்துவைக்கப்பட்டுள்ள இடமும் வெளியிடப்பட வேண்டும்;.
• அவர்களை பார்வையிடுவதற்கு உறவினர்களும், சட்டவாளர்களும் அனுமதிக்கப்பட வேண்டும்.
• நீதிமன்றத்தின் மூலம் அவர்களுக்கு நீதி வழங்கப்பட வேண்டும்.
• குற்றவாளிகளுக்கு தண்டனை வழங்கப்படுவதுடன், ஏனையவர்கள் விடுதலை செய்யப்பட வேண்டும்.
• சுதந்திரமான நடமாட்டங்களை தடைசெய்யும் சிறிலங்கா அரசின் வன்முறைகள் நிறுத்தப்பட வேண்டும்.
பரிந்துரை -3: நீண்டகால சிறப்பு விசாரணை நடவடிக்கைகள்
போர் உருவாகியதற்கான காரணங்கள், அரசியல் நடவடிக்கைகள் மற்றும் குற்றங்கள் தொடர்பில் பின்வரும் விசாரணைகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும்.
1. பொது அமைப்புக்களுடன் இணைந்து சமூகப்பிரச்சனைகளை சிறீலங்கா அரசு ஆராயவேண்டும். அதற்கு நல்லிணக்க ஆணைக்குழுவின் தகவல்களையும் பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம்.
2. போரின் இறுதி நாட்களில் இடம்பெற்ற பொதுமக்களின் இழப்புக்களுக்கு சிறீலங்கா அரசு பகிரங்க மன்னிப்பு கோரவேண்டும்.
3. இறுதிக்கட்ட போரின் போது மேற்கொள்ளப்பட்ட வன்முறைகளில் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு சிறீலங்கா அரசு அனைத்துலக தராதரத்திற்கு அமைவாக சிறப்பு நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும்.
பரிந்துரை -4: ஐக்கிய நாடுகள் சபை
வன்னியில் இடம்பெற்றபோரின்போதும், அதன் பின்னரும் ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் நடவடிக்கைகள் குறித்து பின்வரும் பரிந்துரைகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன.
1. 2009 ஆம் ஆண்டு ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் மனித உரிமைகள் ஆணைக்குழு முன்வைத்த தீர்மானத்தை அது மீண்டும் பரிசீலனை செய்ய வேண்டும். அதற்கான கோரிக்கையை மனித உரிமை ஆணைக்குழு மேற்கொள்ளவேண்டும்.
2. மனித உரிமைகளை மற்றும் மனிதாபிமான நடவடிக்கைகளை நடைமுறைப்படுத்துவது தொடர்பில் போரின்போதும், போரின் பின்னரும் ஐக்கிய நாடுகள் சபை மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகள் தொடர்பில் செயலாளர் நாயகம் ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளவேண்டும்.
நன்றி
ஈழம் ஈ நியூஸ்.
http://www.eeladhesam.com/index.php?option=com_content&view=article&id=6831:-196-------&catid=1:aktuelle-nachrichten&Itemid=50

Report of the United Nations Secretary General’s panel of experts on accountability in Sri Lanka Mahinda Rajapaksa, President of Sri Lanka, thereby, found guilty of several counts of crimes Allegations found credible by the Panel
The Panel’s determination of credible allegations reveals a very different version of the final stages of the war than that maintained to this day by the Government of Sri Lanka. The Government says it pursued a "humanitarian rescue operation" with a policy of "zero civilian casualties". In stark contrast, the Panel found credible allegations, which if proven, indicate that a wide range of serious violations of international humanitarian law and international human rights law were committed both by the Government of Sri Lanka and the LTTE, some of which would amount to war crimes and crimes against humanity. Indeed, the conduct of the war represented a grave assault on the entire regime of international law designed to protect individual dignity during both war and peace. Specially the Panel found credible allegations associated with the final stages of the war. Between September 2008 and 19 May 2009, the Sri Lanka Army advanced its military campaign into the Vanni using large-scale and widespread shelling causing large numbers of civilian deaths. This campaign constituted persecution of the population of the Vanni. Around 330,000 civilians were trapped into an ever decreasing area, fleeing the shelling but kept hostage by the LTTE. The Government sought to intimidate and silence the media and other critics of the war through a variety of threats and actions, including the use of white vans to abduct and to make people disappear. The Government shelled on a large scale in three consecutive No Fire Zones, where it had encouraged the civilian population to concentrate, even after indicating that it would cease the use of heavy weapons. It shelled the United Nations hub, food distribution lines and near the International Committee of the Red Cross (ICRC) ships that were coming to pick up the wounded and their relatives from the beaches. It shelled in spite of its knowledge of the impact, provided by its own intelligence systems and through notification by the United Nations, the ICRC and others. Most civilian casualties in the final phases of the war were caused by Government shelling. The Government systematically shelled hospitals on the frontlines. All hospitals in the Vanni were hit by mortars and artillery, some of them were hit repeatedly, despite the fact that their locations were well-known to the Government. The Government also systematically deprived people in the conflict zone of humanitarian aid, in the form of food and medical supplies, particularly surgical supplies, adding to their suffering. To this end, it purposely underestimated the number of civilians who remained in the conflict zone. Tens of thousands lost their lives from January to May 2009, many of whom died anonymously in the carnage of the final few days. The Government subjected victims and survivours of the conflict to further deprivation and suffering after they left the conflict zone. Screening for suspected LTTE took place without any transparency or external scrutiny. Some of those who were separated were summarily executed, and some of the women may have been raped. Others disappeared, as recounted by their wives and relatives during the LLRC hearings. All IDPs were detained in closed camps. Massive overcrowding led to terrible conditions, breaching the basic social and economic rights of the detainees, and many lives were lost unnecessarily. Some persons in the camps were interrogated and subjected to torture. Suspected LTTE cadres were removed to other facilities, with no contact with the outside world, under conditions that made them vulnerable of further abuses. Despite grave danger in the conflict zone, the LTTE refused civilians permission to leave, using them as hostages, at times even using their presence as a strategic human buffer between themselves and the advancing Sri Lanka Army. It implemented a policy of forced recruitment throughout the war, but in the final stages greatly intensified its recruitment of people of all ages, including children as young as fourteen. The LTTE forced civilians to dig trenches for its own defenses, thereby contributing to blurring the distinction between combatants and civilians and exposing civilians to additional harm. All of this was done in a quest to pursue a war that was clearly lost; many civilians were sacrificed on the altar of the LTTE cause and its efforts to preserve its senior leadership. From February 2009 onwards, the LTTE started point-blank shooting of civilians who attempted to escape the conflict zone, significantly adding to the death toll in the final stages of the war. It also fired artillery in proximity to large groups of internally displaced persons (IDPs) and fired from, or stored military equipment near IDPs or civilian installations such as hospitals. Throughout the final stages of the war, the LTTE continued its policy of suicide attacks outside the conflict zone. Even though its ability to perpetrate such attacks was diminished compared to previous phases of the conflict, it perpetrated a number of attacks against civilians outside the conflict zone.
Thus, in conclusion, the Panel found credible allegations that comprise five core categories of potential serious violations committed by the Government of Sri Lanka:
(i) killing of civilians through widespread shelling; (ii) shelling of hospitals and humanitarian objects; (iii) denial of humanitarian assistance; (iv) human rights violations suffered by victims and survivors of the conflict, including both IDPs and suspected LTTE cadre; and (v) human rights violations outside the conflict zone, including against the media and other critics of the Government.
The Panel’s determination of credible allegations against the LTTE associated with the final stages of the war reveal six core categories of potential serious violations:
(i) using civilians as a human buffer; (ii) killing civilians attempting to flee LTTE control; (iii) using military equipment in the proximity of civilians; (iv) forced recruitment of children; (v) forced labour; and (vi) killing of civilians through suicide attacks.
Accountability
Accountability for serious violations of international humanitarian or human rights law is not a matter of choice or policy; it is a duty under domestic and international law. These credibly alleged violations demand a serious investigation and the prosecution of those responsible. If proven, those most responsible, including Sri Lanka Army commanders and senior Government officials, as well as military and civilian LTTE leaders, would bear criminal liability for international crimes. At the same time, accountability goes beyond the investigation and prosecution of serious crimes that have been committed; rather it is a broad process that addressed the political, legal and moral responsibility of individuals and institutions for past violations of human rights and dignity. Consistent with the international standards mentioned above, accountability necessarily includes the achievement of truth, justice and reparations for victims. Accountability also requires an official acknowledgment by the State of its role and responsibility in violating the rights of its citizens, when that has occurred. In keeping with United Nations policy, the Panel does not advocate a "one-size-fits-all" formula or the importation of foreign models for accountability; rather it recognizes the need for accountability processes to be defined based on national assessments, involving broad citizen participation, needs and aspirations. Nonetheless, any national process must still meet international standards. Sri Lankaapproach to accountability should, thus, be assessed against those standards and comparative experiences to discern how effectively it allows victims of the final stages of the war to realize their rights to truth, justice and reparations. The Government has stated that it is seeking to balance reconciliation and accountability, with an emphasis on restorative justice. The assertion of a choice between restorative and retributive justice presents a false dichotomy. Both are required. Moreover, in the Panel’s view, the Government’s notion of restorative justice is flawed because it substitutes a vague notion of the political responsibility of past Government policies and their failure to protect citizens from terrorism for genuine, victim-centred accountability focused on truth, justice and reparations. A further emphasis is clearly on the culpability of certain LTTE cadre; the Government’s plan, in this regard, contemplates rehabilitation for the majority and lenient sentences for the "hardcore" among surviving LTTE cadre. The Government’s two-pronged notion of accountability, as explained to the Panel, focusing on the responsibility of past Governments and of the LTTE, does not envisage a serious examination of the Government’s decisions and conduct in prosecuting the final stages of the war or the aftermath, nor of the violations of law that may have occurred as a result. The Panel has concluded that the Government’s notion of accountability is not in accordance with international standards. Unless the Government genuinely addresses the allegations of violations committed by both sides and places the rights and dignity of the victims of the conflict at the centre of its approach to accountability, its measures will fall dramatically short of international expectations.
The Lessons Learnt and Reconciliation Commission
The Government has established the Lessons Learnt and Reconciliation Commission as the cornerstone of its policy to address the past, from the ceasefire agreement in 2002 to the end of the conflict in May 2009. The LLRC represents a potentially useful opportunity to begin a national dialogue on Sri Lanka’s conflict; the need for such a dialogue is illustrated by the large numbers of people, particularly victims, who have come forward on their own initiative and brought to speak with the Commission.
The LLRC fails to satisfy key international standards of independence and impartiality
Nonetheless, the LLRC fails to satisfy key international standards of independence and impartiality, as it is compromised by its composition and deep-seated conflicts of Interests of some of its members. The mandate of LLRC, as well as its work and methodology to date, are not tailored to investigating allegations of serious violations of international humanitarian and human rights law, or to examining the root causes of the decades-long ethnic conflict; instead these focus strongly on the wide notion of political responsibility mentioned above, which forms part of the flawed and partial concept of accountability put forth by the Government. The work to date demonstrates that the LLRC has not conducted genuine truth-seeking about what happened in the final stages of the armed conflict, not sought to investigate systematically and impartially the allegations of serious violations on both sides of the war, not employed an approach that treats victims with full respect for their dignity and their suffering, and not provided the necessary protection for witnesses, even in circumstances of actual personal risk. In sum, the LLRC is deeply flawed, does not meet International standards for an effective accountability mechanism and, therefore, does not and cannot satisfy the joint commitment of the President of Sri Lanka and the Secretary-General to an accountability process. Other domestic mechanisms
The justice system should play a leading role in the pursuit of accountability, irrespective of functioning or outcomes of the LLRC. However, based on a review of the system’s past performance and current structure, the Panel has little confidence that it will serve justice in the present political environment. This is due more to a lack of political will than to lack of ability. In particular, the independence of the Attorney-General has been weakened in recent past, as power has been more concentrated in the Presidency. Moreover, the continuing constitution of Emergency Regulations, combined with the Prevention of Terrorism Act in its present form, present a significant obstacle for the judicial system to be able to address official wrongdoing while upholding human rights guarantees. Equally, the Panel has seen no evidence that the military courts system has operated as an effective accountability mechanism in respect of the credible allegations it has identified or other crimes committed in the final stages of the war. Other domestic institutions that could play a role in achieving accountability also demonstrate serious weaknesses. Over three decades, commissions of inquiry have been established to examine a number of serious human rights issues. While some have served important fact-finding goals, overwhelmingly these commissions have failed to result in comprehensive accountability for the violations identified. Many commissions have failed to produce a public report and recommendations have rarely been implemented. The Human Rights Commission of Sri Lanka could also potentially contribute to advancing certain aspects of accountability, but the Panel still has serious reservations and believes that the Report of the United Nations Secretary General’s panel of experts on accountability in Sri Lanka Mahinda Rajapaksa, President of Sri Lanka, thereby, found guilty of several counts of crimes Allegations found credible by the Panel will need to demonstrate political will and resourcefulness in following up on cases of missing persons and in monitoring the welfare of detained persons.
Other obstacles to accountability
During the course of its work, the Panel observed that there were several other contemporary issues in Sri Lanka, which if left un-addressed, will deter efforts towards genuine accountability and may undermine prospects for durable peace in consequence. Most notably, these include: (i) triumphalism on the part of the Government, expressed through its discourse on having developed the means and will to defeat "terrorism", thus ending Tamil aspirations for political, autonomy and recognition, and its denial regarding the human cost of its military strategy; (ii) on-going exclusionary policies, which are particularly deleterious as political, social and economic exclusion exclusion based on ethnicity, perceived or real, have been at the heart of the conflict (iii) the continuation of wartime measures, including not only the Emergency Regulations and the Prevention of Terrorism Act, mentioned above, but also the continued militiarisation of the former conflict zone and the use of paramilitary proxies, all of which perpetuate a climate of fear, intimidation and violence; (iv) restrictions on the media, which are contrary to democratic governance and limit basic citizens’ rights; and (v) the role of the Tamil Diaspora, which provided vital moral and material support to the LTTE over decades, and some of whom refuse to acknowledge the LTTE’s role in the humanitarian disaster in the Vanni, creating a further obstacle to accountability and sustainable peace. An environment conducive to accountability, which would permit a candid appraisal of the broad patterns of the past, including the root causes of the long-running ethno-nationalist conflict, does not exist at present. It would require concrete steps towards building an open society in which human rights are respected, as well as a fundamental shift away from triumphalism and denial towards a genuine commitment to a political solution that recognizes Sri Lanka’s ethnic diversity and the full and inclusive citizenship of all of its people, including Tamils as the foundation for the country’s future.
International role in the protection of civilians
During the final stages of the war, the United Nations political organs and bodies failed to take actions that might have protected civilians. Moreover, although senior international officials advocated in public and in private with the Government that it protect civilians and stop the shelling of hospitals and United Nations or ICRC locations, in the Panel’s view, the public use of casualty figures would have strengthened the call for the protection of civilians while those events in the Vanni were unfolding. In addition, following the end of war, the Human Rights Council may have been acting on incomplete information when it passed its May 2009 resolution on Sri Lanka.
Recommendations
In this context, the Panel recommends the following measures, which it hopes as a whole, will serve as the framework for an ongoing and constructive engagement between the Secretary-General and the Government of Sri Lanka on accountability. They address the various dimensions of accountability that the Panel considers essential and which will require complementary action by the Government of Sri Lanka, the United Nations and other parties. Recommendation 1: Investigations
A. In light of the allegations found credible by the Panel, the Government of Sri Lanka, in compliance with its international obligations and with a view to initiating an effective domestic accountability process, should immediately commence genuine investigations into these and other alleged violations of the international humanitarian and human rights law committed by both sides involved in the armed conflict. B. The Secretary-General should immediately proceed to establish an independent international mechanism, whose mandate should include the following concurrent functions: Report of the (i) Monitor and assess the extent to which the Government of Sri Lanka is carrying out an effective domestic accountability process, including genuine investigations of the alleged violations, and periodically advice the Secretary-General on its findings; (ii) Conduct investigations independently into the alleged violations, having regard to genuine and effective domestic investigations; and (iii) Collect and safeguard for appropriate future use information provided to it, which is relevant to accountability for the final stages of the war, including the information gathered by the Panel and other bodies in the United Nations system.
Recommendation 2: Other measures to advance accountability
A. The Government of Sri Lanka should implement the following short-term measures, with a focus on acknowledging the rights and dignity of all of the victims and survivors in the Vanni: (i) End all violence by the State, its organs and all paramilitary and other groups acting as surrogates of or tolerated by, the State; (ii) Facilities the recovery and return of human remains to their families and allow for the performance of cultural rites for the dead; (iii) Provide death certificates for the dead and missing, expeditiously and respectfully, without charge, when requested by family members, without compromising the right to further investigations and civil claims; (iv) Provide or facilitate psycho-social support for all survivors, respecting their cultural values and traditional practices; (v) Release all displaced persons and facilitate their return to their former homes or provide for resettlement, according to their wishes; and (vi) Continue to provide interim relief to assist the return of all survivors to normal life.
B. The Government of Sri Lanka should investigate and disclose the fate and location of persons reported to have been forcibly disappeared. In this regard, the Government of Sri Lanka should invite the Working Group on Enforced and Involuntary Disappearances to visit Sri Lanka.
C. In light of the political situation in the country, the Government of Sri Lanka should undertake an immediate repeal of the Emergency regulations and modify all those provisions of the Prevention of Terrorism Act that the inconsistent with Sri Lanka’s international obligations, and take the following measures regarding suspected LTTE members and all other persons held under these and other provisions: (i) Public the names of all of those currently detained, whatever the location of their detention, and notify them of the legal basis of their detention; (ii) Allow all detainees regular access to family members and to legal counsel; (iii) Allow all detainees to contest the substantive justification of their detention in court; (iv) Charge those for whom there is sufficient evidence of serious crimes and release all others, allowing them to reintegrate into society without further hindrance.
D. The Government of Sri Lanka should end state violence and other practices that limit freedoms of movement, assembly and expression, or otherwise contribute to a climate of fear.
Recommendation 3: Longer term accountability measures
While the current climate is not conductive to an honest examination of the past, in the longer term, as political spaces are allowed to open, the following measures are needed to move towards full accountability for actions taken during the war:
A. Taking into account, but distinct from the work of the LLRC, Sri Lanka should initiate a process, with strong civil society participation, to examine in a critical manner: the root causes of the conflict, including ethno-nationalist extremism on both sides; the conduct of the war and patters of violations; and the corresponding institutional responsibilities.
B. The Government of Sri Lanka should issue a public, formal acknowledgement of its role in and responsibility for extensive civilian casualties in the final stages of the war.
C. The Government of Sri Lanka should institute a reparations programme, in accordance with international standards, for all victims of serious violations committed during the final stages of the war, with special attention to women, children and particularly vulnerable groups.
Recommendations 4: United Nations
Considering the response of the United Nations to the plight of civilians in the Vanni during the final stages of the war in Sri Lanka and the aftermath:
A. The Human Rights Council should be invited to reconsider its May 2009 Special Session Resolution (A/HRC/8-11/L. 1/Rev. 2) regarding Sri Lanka, in light of this report.
B. The Secretary-General should conduct a comprehensive review of actions by the United Nations system during the war in Sri Lanka and the aftermath, regarding the implementation of its humanitarian and protection mandates. The Panel’s report and its advice to the Secretary-General, as encapsulated in these recommendations, are inspired by the courage and resilience of victims of the war and civil society in Sri Lanka. If followed, the recommendations would comprise a genuine process of accountability that would satisfy the joint commitment and would set Sri Lanka on the course of justice, dignity and peace.